De Telegraaf over Dance Valley 2004

De Telegraaf over Dance Valley Festival 2004

Een mijlpaal. Dat moest de tiende editie van Dance Valley zaterdag worden. De feeststemming zat er in ieder geval goed in. Onder een strakblauwe lucht gingen de ruim 50.000 festivalgangers flink uit hun dak.

Wie jarig is trakteert. En dat deed organisator UDC dan ook. Een recordaantal van 170 artiesten en tal van verrassingen, zoals confettikanonnen, een imposant vuurwerk en een bloemenzee vanuit een helikopter van de luchtmacht over de drie hoofdpodia, onderscheidde deze editie van alle voorgaande. Even leken donderwolken aan het begin van de middag het feest te overschaduwen, maar vlak voordat ze daadwerkelijk het festivalterrein op recreatiegebied Spaarnwoude bereikten, overwon de zon.

Organisator UDC keek vol trots toe. 'Dit is heerlijk en de spanning neemt alleen nog maar verder toe naarmate de avond vordert.' Volgens een woordvoerder verloopt het evenement zonder noemenswaardige problemen. 'Vanochtend hadden we even een smetje. De dj's konden pas een paar minuten later beginnen, omdat de draaitafels niet helemaal op orde waren.' Ook betreurde hij het ongeval dat zaterdag voorafgaand aan het evenement gebeurde op een van de toegangswegen, waarbij vier verkeersregelaars gewond raakten.

De valse start leek snel vergeten toen rond het middaguur de meeste bezoekers toestroomden. In vijftien zogenoemde 'arena's' konden danceliefhebbers terecht voor een diverse mix aan stijlen. Dat laatste is ook wat veel feestgangers zo aantrekt aan het evenement. 'Het is hier super, je voelt je zo vrij en het is heerlijk dat je hier zoveel verschillende soorten muziek hebt', zei de 23-jarige Deborah uit Amsterdam. Zoals UDC-directeur Brian Bout al eerder zei: 'Dance Valley is voor iedereen'.

Een kleurrijk geheel van mensen in de vaak meest bijzondere veelal blote outfits van alle leeftijden onderstreepten die gedachte. Een van die opvallende verschijningen was de 48-jarige 'Aad Handgranaat'. Hij dankte deze bijzonder naam aan zijn voorliefde voor 'klappertjes', legde de zwaar bebaarde en in driedelig pak geklede Hagenees uit. 'Dit is de vierde keer dat ik hier kom en ik vind het super. Ik ben momenteel dakloos, maar heb hier echt voor gespaard. Met een flinke blow erbij, vermaak ik me helemaal.' Gekke reacties van de jongere generatie krijgt hij niet zoveel. 'Ze noemen me wel eens Vader Abraham en vinden me wel cool.' In de Decade of Dance-tent, waar dj's van tien jaar Dance Valley optreden, danste een groepje meiden gekleed in een fluorescerend oranje uitdossing op 100 Isis.

Voor een van hen was het de negende keer dat ze naar het dance-evenement komt. 'De sfeer is hier zo goed, iedereen is vrolijk, er is bijna nooit ruzie of ellende. Ik heb een keer gemist, dat was toen het mis ging.' Ze verwees hiermee naar de editie van 2001, toen het openbaar vervoer niet toereikend was en daardoor veel bezoekers urenlang in de stromende regen eindigden. Dance Valley kreeg na de eerste editie in 1995 ook wel de bijnaam 'Woodstock of dance'. Die naam heeft het al die jaren behouden, vond de uit Oudekerk aan de Amstel afkomstige Vinnie. 'Ik zit al een jaar of tien in de dancescene en ervaar hier nog altijd dat ouderwetse house-gevoel en die hippieachtige 'love, peace and hapiness-sfeer'.'

Ondanks het warme weer had de EHBO het volgens coördinator Jan Krul niet extreem druk. Zijn team van 23 man ving vooral bezoekers op met blaren en wespensteken. 'Dat zijn typische Dance Valley-klachten. Mensen lopen veelal op nieuwe schoenen en daarbij het vele lopen en een heuvelachtig terrein zijn de ingrediënten voor blaren.' Problemen met drugs vallen volgens hem wel mee. 'Vaak is het een combinatie van warmte, niet goed eten of drinken of een joint of pil die niet helemaal lekker valt.'

Undercover Marketing Uncovered

60 Minutes has a report on some covert operations being conducted right here in the United States - not by the CIA or FBI - but by Madison Avenue.

Advertising has become advertising ad nauseum, and we are forever being pitched to, marketed to, and appealed to by someone trying to sell us something.

If you find that troubling, the companies trying to sell you stuff aren't too thrilled either. They're finding it harder and harder in this assault of advertising to get your attention, and are coming up with inventive - even devious - ways of grabbing you. This is called "undercover marketing" -- marketing by masquerade, or stealth marketing. Correspondent Morley Safer reports.

Somewhere in downtown New York, a secret plan is being hatched.

A handpicked team of attractive, approachable guns-for-hire has been tapped to go undercover.

They've been assembled by a company called Essential Reality, which has launched a new product called the "P-5 Glove," a cutting-edge device that video-gamers can use to fly planes and fire weapons on their computers, with the twitch of a finger.

“We're gonna go into coffee bars and crowded places,” says one marketer. “Your job is to go out there and have fun with it. And say, ‘Yeah sure, c'mon you wanna try it? Great, try it,’ and then all of the sudden you just involve them with the brand. And then feed them a few sound bites along the way: ‘Hey, you're in there. It's, like, look at this, it's like you're in the game. It's like you're in the game’ -- that's a good sound bite.”

Inside a nearby Starbucks, Theo and Kumani could be any of a million 20-somethings hanging out, obsessed with their new toy, not pitching anything, just waiting for someone to approach them. And so were we, with an undercover camera.

"How long have you had this," asks a curious bystander.

"I've had it a few days; I've had it a few days. They had a whole lot, I got a lot of product information," says Theo. "It works really well. Try it on for a minute, you'll see this thing moves fluidly."

"Okay, I'll try it," the man says, playing right into Theo’s hands. After the temptation, Theo offers to email him information about the product, making sure he never lets on that he’s on the job.

No one is overtly trying to sell you anything, only trying to get you to want it, and then, of course, buy it and tell your friends about it. It’s not a soft sell or a hard sell. It’s a secret sell.

When Sony Ericsson wanted to promote its hot new gadget, a cell phone that takes pictures, they launched an undercover campaign called "fake tourists."

Sixty actors took to the streets of 10 cities. They were irresistibly innocent looking, and they were seeking a small favor.

"Excuse me, you mind taking a picture of us,” asks one fake tourist. “Thanks a lot, man. It's cool, right?"

The undercover operation was the brainchild of John Maron, Sony Ericcson's marketing director.

“That was an easy way to create a very non-evasive interesting conversation with somebody without the pressure of it feeling, like, this is a pitch,” says Maron. “In a sense, it was for the people to just fit into the area in which they were.”

In other words, that good Samaritan doesn't know he's being had.
Times Square in New York City is the ancient home of American marketing, of every kind, for whatever takes your fancy. They once picked pockets, but now, they mess with your mind.

Malcolm Gladwell, who wrote about such things in his book, "The Tipping Point," thinks undercover marketing is a bit of a con game: “Well, there's an element, obviously, of deception involved that I don't think is the case in conventional advertising. Conventional advertising is about trying to charm us or trying to persuade us. But it's not usually about trying to trick us. And it's the trickery part I think, that makes this different.”

But there is deception in all advertising. For example, the cars you see on television are slicker, faster, and shot in a particular way to make them look even better than they may look in a showroom.

“But there's a set of rules that govern a lot of advertising and we're aware of the rules,” says Gladwell. “We’re aware that the woman in the advertising for Ivory Soap is prettier than most women in our lives. A line is crossed, I think, when you go outside of those normal boundaries and start to deceive people in ways that they are, where they are totally unwitting to what's going on.”

Critics of this kind of advertising would say there's something slightly subversive about it.

“Certainly there are critics of the program. And I can't speak to what other people's opinions of the program are,” says Maron. “The majority of the people that we polled found it interesting, fun, and innovative. They didn't find it at all, to use your words, deceptive or subversive. I mean it was simply that they enjoyed a new way to see a cool new product.”

"Cool new products" are the lifeblood of undercover marketing, and these are the kinds of people the marketers want to get them to not just buy, but get them talking about a product.

But can buzz be manufactured?

“Part of what makes real word of mouth so powerful is the understanding we have from, that the person telling us about it is telling us about it for, for disinterested reasons,” says Gladwell. “They're not being paid by somebody. They have our interests at heart. That is worlds apart from a situation where the person telling us something is telling us that because they have some private agenda. They're getting paid, they're being planted.”

“My problem with undercover marketing is not what happens in the moment. It's what happens a week, or two weeks, or a month down the road,” adds Gladwell. “When we discover we've been duped. And I think that the moment when we discover we've been duped causes a backlash. Companies who engage in this practice are courting that backlash. And that's a very, very dangerous thing to play with.”

After the stealth campaign at Starbucks, we tracked down some of the people lured into using the computer glove.

John Flaherty said he didn't like being taken: "It just seemed to me like a nice friendly encounter and it kind of restores your faith in your fellow New Yorkers. And then, to find out it was all fake, it was just kind of, I don't know - I don't like, I don't like the ring of it."

The marketers keep finding new ways to de-activate our advertising early warning systems. None of the fashion victims at a party 60 Minutes attended knew they were also stealth marketing victims. In fact, they were unaware that they were being pitched to every time they were offered a drink.

These painfully hip party animals do not seem a bit curious that the only alcohol being poured is a new brand called Turi Vodka -- nobody hyping anything, just pouring.

David Elias, CEO of a marketing company called "Soulkool," ran the vodka operation. He's the man to go to if you want to influence the choices of that fickle, unpredictable 20-something demographic.

He made a deal with the hottest club in town: to only push Turi Vodka at this party, hoping to start a vodka buzz. It's called viral marketing - as in virus. Somebody tells two friends who then tell four friends, and so on, until the infection takes hold.

“This is not the old theory. This is the new way of doing it. The clutter in the marketplace, people feeling like they're marketed to all the time, that kind of message for this demographic doesn't work,” says Elias. “It really, they're not interested. They want to know about it from a friend of theirs that's in the know, that keeps up with the trends. And that way it's very subtle.”

Subtle is Elias' weapon of choice. On the day 60 Minutes visited, Soulkool operatives were going undercover on the Internet, promoting the movie "Cowboy Bebop," an animated feature.

Soulkool employees, all of them barely in their 20s, boost the promotion by flooding Internet chat rooms and message boards with rave reviews for the movie.

Soulkool does not mention any professional affiliation, so the kids who read their messages have no idea they're talking to a paid marketer, hired to plug the movie. And it's not just Soulkool employees who are doing the plugging.

There's Lucas Schlager, a 13-year-old Cowboy Bebop fanatic, one of 350 volunteers across the country enlisted by Soulkool to hype the movie in exchange for T-shirts and posters.

From the comfort of his Long Island bedroom, Lucas spends hours in chat rooms, typing and hyping away.

“Thirteen different chats and four message boards, multiple postings. And I would just, you know, completely tell everything about this movie. And just get people to go see it,” says Schlager.

Lucas sometimes mentions Soulkool in his chats, but often he doesn't. The other person has no idea he's dealing with a marketer.

“Well, in this case, I don't really consider this person a marketer. I consider this person...a fan of the project that he's interested in,” says Elias. “And these people are passionate and excited about telling their friends about the movies.”

It’s all enough to make a person wonder about that chance encounter.

When a company called "Freedom Tobacco" wanted to market "Legal" their new brand of cigarettes, they didn't have a big budget, so they did what a lot of companies are doing lately: they went undercover.

“The goal here is to be sitting at the bar, you have your package of cigarettes on the table, they're open, they look full, and you're really waiting for someone to come up to you and bum a cigarette,” says the marketer.

Undercover is where you'd expect to find cigarettes and smokers these days. But there's a whole host of wholesome household names stalking you.

“Some of the clients that I can't speak about because of the contracts that we have with them, they talk about the fact, you know, this kind of marketing needs to stay undercover,” says Elias. “And they pay us a lot of money to keep it that way.”

Undercover marketing hasn't eclipsed the old fashioned kind, but it's growing. And if you think you haven't run into an undercover marketer yet, well, that's the point.



© MMIII, CBS Worldwide Inc. All Rights Reserved.

Gezagsondermijning

Door prof. dr. A.B. Ringeling

Op het eerste gezicht is het wat merkwaardig: die burgemeesters en wethouders die via de media laten weten dat zij niet zullen meewerken aan de uitzetting van afgewezen asielzoekers als dat beleid niet verandert. Dat is je reinste gezagsondermijning, deelde de minister Remkes van Binnenlandse Zaken, toch al niet een van de subtielste van het gezelschap, mee. Als de dames en heren gemeentebestuurders zouden volharden in hun houding zou er maar eens een stevig bestuurlijk gesprek moeten volgen. Want deze vorm van bestuurlijke ongehoorzaamheid is in zijn ogen volstrekt onaanvaardbaar. Het beleid is democratisch tot stand gekomen en nu dienen de gemeenten dat beleid gewoon uit te voeren.

De werkelijkheid ziet er echter wat anders uit dan het kabinet graag zou willen zien. Ingewikkelder ook dan de minister van Binnenlandse Zaken misschien graag zou willen.

Er is inderdaad op rijksniveau een besluit genomen. Wat zeg ik, er zijn door de centrale overheid tal van besluiten genomen. Die besluiten hadden een kenmerk, namelijk dat zij geen keer hetzelfde waren. De ene keer dit besluit, de andere keer dat besluit.

Dat was de schuld van de Partij van de Arbeid, probeerde de minister van Vreemdelingenbeleid, Verdonk, nog even. Dat zou de partij van het gedogen zijn. Kletskoek voor eenieder die een beetje verstand van de bestuurlijke ontwikkeling in dit land heeft. Want zo gaat het in het Nederlandse vreemdelingenbeleid al decennia. Er is sprake van een voortdurend veranderend stelsel van regels. Wie vraagt al die besluiten klakkeloos uit te voeren, maakt van de uitvoerders clowns, deerniswekkende figuren die niet meer zijn dan de verlengde arm van het departement. En zo zit het Nederlandse bestuur toevallig niet in elkaar.

Iedereen die dan ook uitroept, dat de overheid als een eenheid moet optreden, heeft het over een Haagse wensdroom. Dat heeft het openbaar bestuur nooit gedaan en dat zal ook nooit gebeuren. Alleen al de onderling straatvechtende politieke groeperingen en dertien onverenigde departementen die je op centraal overheidsniveau kunt waarnemen, maken dat gebrek aan eenheid al duidelijk. Laat staan als we het over overheden hebben die andere functies, een andere achterban en een ander takenpakket hebben dan het rijk.

Waar zijn die gemeenten namelijk voor? Om in intensief contact met hun bevolking te proberen lokaal te besturen. Van gemeenten wordt altijd gezegd dat het de bestuurseenheden zijn die het dichtste bij de bevolking staan. Zelfs ministers van Binnenlandse Zaken zeggen dat nog wel eens in een milde bui. En van dichtbij kan de wereld er heel anders uitzien dan vanuit de Haagse kantoorkolossen.

In dit geval geldt dat in het bijzonder. Men kan verrast zijn door de heftigheid waarmee burgers en bestuurders vooral in het Noorden van het land voor mensen die uitgezet dreigen te worden, in de bres springen. In het verleden was er in dezelfde regio nogal wat verzet tegen de vestiging van centra voor asielzoekers. En dan nu deze houding, dat is heel bijzonder. Het getuigt ook van een grote medemenselijkheid. Men heeft mensen leren kennen, die men nu niet meer kwijt wil. Burgers maken dat hun bestuurders duidelijk. En die plaatselijke bestuurders kunnen niet doen alsof zij doof zijn. Dat kan misschien in Den Haag, het kan niet in Friesche of Groningse plattelandsgemeenten.

In Den Haag hebben afgewezen asielzoekers geen gezicht. In de gemeenten zijn het een buurman en buurvrouw, kinderen in de klas, en de linkshalf bij de F-jes.

Anderen dan de gemeentebestuurders zouden het gezag van de overheid wel eens veel meer kunnen ondermijnen. Bijvoorbeeld bestuurders die niet willen luisteren naar wat er in het land aan geluiden klinkt. Politici voor wie uitsluitend geldt wat in moeizame compromissen op rijksniveau is besloten. Of die selectief verontwaardigd zijn wanneer een aanslag door een puber van Turkse komaf of een autochtoon van bijna veertig jaar wordt gepleegd. Politici voor wie de politieke coalitie heiliger is dan het lot van mensen.

Natuurlijk denken wij in Nederland niet hetzelfde over het probleem van de asielzoekers. Daar is de politiek ook voor, om verschillende opvattingen te hebben. Maar we hebben wel de plicht met elkaar over die verschillende opvattingen in gesprek te gaan. Het gezag wordt ondermijnd door slechte bestuurders die burgers niet verenigen, maar hen juist uit elkaar spelen.


(Prof. dr. A.B. Ringeling is hoogleraar bestuurskunde (in het bijzonder overheidsbeleid) aan de faculteit der Sociale Wetenschappen van de Erasmus Universiteit Rotterdam)

Godett.com

‘FOL wil vervolging makers website Godett.com’

De politieke partij Frente Obrero Liberashon (FOL) van de Antilliaanse premier Mirna Louisa-Godett wil de makers van de website Godett.com strafrechtelijk laten vervolgen. De partij heeft een fax gestuurd naar provider Jaze.net met het verzoek de identiteit van de personen achter de website bekend te maken. Maar Jaze.net heeft dit geweigerd, zei woordvoerder van FOL, R. Galan Melendrez, maandag. De woordvoerder vindt het onacceptabel dat premier Godett op de site systematisch wordt aangevallen.,Dagelijks worden pertinente leugens en valse beschuldigingen geuit aan het adres van Mirna. Dit tast haar goede naam, en die van haar familie, aan en daar moet een eind aan komen. De site vermeldt alleen negatieve dingen en geeft geen objectief beeld'', aldus Galan Melendrez.



Volgens FOL maken de personen achter de website zich schuldig aan onwettige en onrechtmatige daden, valsheid in geschrifte en smaad. De partij heeft FOL-minister van Justitie Ben Komproe ingeschakeld om aangifte te doen bij het Openbaar Ministerie. Bij het Openbaar Ministerie was maandag nog niets bekend over een aangifte. Helemaal erg vindt de FOL-woordvoerder dat Mirna Godett op de site staat vermeld als degene die de website heeft geregistreerd. ,,Dat is natuurlijk onzin. Mirna heeft met deze site niets te maken.'' Hij vindt dat personen die dergelijke websites maken, zich niet moeten verschuilen achter een valse naam. Godett.com is volgens de site zelf bedoeld om 'alle gekkigheden rond het kabinet-Godett op een rijtje te zetten'. (ANP 9/2)

---

Selectie artikelen

‘Godett lokte incident bij snack zelf uit’
5 Feb, 2004, 6:57pm

WILLEMSTAD — Anthony Godett, leider van de regeringspartij FOL, zou het incident vorige week bij de snack aan de Cabo Verdeweg zelf hebben uitgelokt. Hij zou in enigszins beschonken toestand provocerende uitlatingen hebben gedaan aan het adres van de politiefunctionarissen die deze avond controleerden op onder andere de aanwezigheid van illegaal op het eiland verblijvende personen.

Dat meldt het verslag over het gebeurde op de 28e. Het rapport zou twee dagen later, de 30e, zijn afgerond, en op maandag 2 februari zijn overhandigd aan Godetts partijgenoot, Justitie-minister Ben Komproe. Het was de bewindsman die om opheldering had gevraagd.

De berichten over de inhoud van het rapport kunnen niet worden bevestigd, aangezien zowel politiehoofdcommissaris Anthony Willems als minister Komproe en andere betrokkenen de lippen stijf op elkaar houden. Ook voorzitter Sherman Martina van politiebond NAPB is er niet van op de hoogte. Wel weet hij dat het minister Komproe was die de politieleiding om verantwoording had gevraagd.

Het was dagblad La Prensa dat gistermiddag als eerste melding maakte van de inhoud van het politierapport. Het zou uitvoerig uit de doeken doen wat er die avond is gebeurd en hoe de confrontatie met Godett verliep, waarvan Godette de volgende dag via de media de betrokken autoriteiten de schuld gaf. Hij heeft nooit een officiële aanklacht ingediende.

Terwijl het politieteam met haar werk bezig was en het onderzoek ter plekke deed, zou de FOL-leider zijn partijgenoot minister Komproe met zijn mobiele telefoon hebben gebeld, om zijn beklag te doen over het optreden van de agenten en de korpsleiding te verzoeken de functionarissen te laten vertrekken. Er werden enkele illegalen aangehouden en de agenten zouden geen Nederlandse investeerder, met wie Godett naar eigen zeggen bij de snack was, hebben gezien.

Godett, die dag na het incident zijn gal spuide bij Radio Direct, had gezegd dat de politie zo optrad omdat die een goede beurt wilde maken in verband met de aanwezigheid van twee Europees-Nederlandse stagiaires. Die stagiaires zouden echter een flink eind uit de buurt hebben gestaan en geen moment dichterbij zijn gekomen. Het tegendeel zou het geval zijn; Godett zou begonnen zijn hen en de andere functionarissen te beledigen. Voor de radio sprak de Frente-voorman van ‘apartheid’, mede omdat volgens hem alleen gecontroleerd wordt in snacks en niet in gelegenheden waar vooral Nederlanders komen.

---

Scheldkanonnade Godett in raadsdebat
5 Feb, 2004, 6:58pm




WILLEMSTAD — Ondanks een dringend verzoek van gezaghebber Lisa Richards-Dindial aan de Eilandsraad om het niveau van de vergadering zo hoog mogelijk te houden, eindigde de vergadering vanochtend toch in een ordinaire scheldpartij. FOL-raadslid Anthony Godett ergerde zich aan het ‘moralistisch gedrag’ van de oppositie en hekelde hen als een stelletje “verkrachters, mannen die hun vrouwen slaan en chòllers”.



De vergadering was daarvoor al tumultueus van start gegaan. Er had reeds een flinke aanvaring plaatsgevonden tussen FOL-gedeputeerde Rignald Lak (Algemeen Beheer) en de gezaghebber, omdat Lak weigerde vragen van MAN-raadslid Charles Cooper te beantwoorden.
En voordat de Richards-Dindial inging op vragen van Rutsel Martha, gaf zij aan dat de PNP-er een‘magistrale zet’ had gedaan door zijn vragen over dit onderwerp niet aan het Bestuurscollege voor te leggen, maar aan de gezaghebber. Op deze manier wist Martha te voorkomen dat zijn coalitiegenoten in het BC zich over dit onderwerp zouden moeten uitlaten. De vragen vallen niet onder de portefeuille van de gezaghebber, aldus Richards-Dindial. Ook is het volgens haar ongebruikelijk dat de gezaghebber vragen beantwoordt die aan het BC zijn gesteld.
Zij was overigens wel bereid op de vragen in te gaan. De gezaghebber gaf toe dat inderdaad nergens staat geschreven dat veroordeelde raadsleden hun zetel moeten inleveren, maar zij vindt dat de beslissing hierover door ieder lid van de Eilandsraad moet worden genomen.

GODETT
Godett was vanochtend bijzonder kwaad over het verzoek van de oppositie om zijn zetel in te leveren in verband met zijn veroordeling op 22 december vorig jaar. “Een stelletje zondaars is vanochtend bij elkaar gekomen. Maar zij moeten naar zichzelf kijken. Er zitten leden bij die hun echtgenotes bont en blauw slaan. Er is dat geval van de verkrachting van een vrouw in Fòrti. Sommigen betalen geen alimentatie voor hun kinderen, terwijl anderen betrokken zijn bij de fraude bij de invoer van wagens.”
Terwijl hij bezig was met zijn tirade, werd het FOL-raadslid tot tweemaal toe door gezaghebber Richards-Dindial onderbroken. Maar Godett gaf aan dat hij door niemand gestopt kon worden en dat niemand hem uit de vergaderzaal kon zetten.

De Frente-voorman vervolgde zijn verhaal met een frontale aanval op LNPA-lid Nelson Pierre, die hem eerder op de ochtend vriendelijk verzocht om een stapje terug te doen, zodat hij straks als een groot leider terug zou kunnen keren. “Er zit een chòller in de zaal. Hij gaat de wijken in met pruiken op om drugs te gebruiken. Journalisten helpen hem. Als hij de wijk ingaat, dan zitten zij thuis van zijn bord te eten.”

Ook Oscar Castillo (PAR) kreeg er van Godett van langs. Het FOL-lid wees nogmaals naar het optimaliseringstraject van het Covey-project, waarbij volgens Godett forse malversaties zouden hebben plaatsgevonden. “34 Procent van de bevolking heeft op mijn partij gestemd. Ik heb 19.000 stemmen gekregen, alle leden van de oppositie bij elkaar hebben niet zoveel stemmen gekregen. Zij hangen nu de moralist uit. Maar zij komen nu bedrogen uit. Ik zal zeker tot 2012 aanblijven. Dan is de situatie in dit land gestabiliseerd. Maar ik zal de beslissing nemen of ik dan wel of niet zal aanblijven. Ik roep de oppositie om geen verdeeldheid en haat te vespreiden.”

Eerder op de dag had FOL-gedeputeerde Rignald Lak (Algemeen Beheer) ook al forse kritiek geleverd op de kritiek van de oppositie. “Het BC zal de democratische regels van dit land respecteren. Eén rechter mag niet over het lot van een persoon beslissen, daarom kunnen wij in dit land in hoger beroep gaan.” De oppositie had eerder bij monde van de PAR-leider Etienne Ys aangedrongen dat de Eilandsraad vandaag een standpunt inneemt over deze zaak. “De keuze is aan ons: of wij vinden corruptie normaal of wij zullen expliciet moeten aangeven dat wij het afkeuren. Wij moeten kiezen.”



TEGENMARS
FOL-leider Anthony Godett zal een vergunning aanvragen om volgende week zaterdag een mars te kunnen houden. Dat kondigde hij vanochtend aan tijdens de raadsvergadering waarin de Eilandsraad stilstond over het raadslidmaatschap van veroordeelde raadsleden. Godett was niet te spreken over de actie van advocaat Eric de Vries, alhoewel hij niet door hem bij naam werd genoemd. “Nu gaan zij een mars organiseren. Nou, dan zullen wij een vergunning aanvragen voor een tegenmars. Op deze manier kunnen wij zien wie de meeste mensen op de been kan brengen en wie op de meeste steun kan rekenen.”


AANVARING

Tijdens de voortzetting van de vergadering van de Eilandsraad van vanochtend vond een flinke aanvaring plaats tussen gedeputeerde Rignald Lak (Algemeen Beheer) en gezaghebber Lisa Richards-Dindial. Aanleiding hiervoor was de weigering van Lak (FOL) om vragen van MAN-raadslid Charles Cooper te beantwoorden. Volgens de gedeputeerde vallen Cooper’s vragen niet onder zijn verantwoordelijkheid.

De Eilandsraad vergaderde vanochtend voor de derde keer in korte tijd over het lidmaatschap van raadsleden die een strafrechtelijke vervolging ondergaan of die veroordeeld zijn. De laatste keer was op dinsdag 27 januari, toen de vergadering door Richards-Dindial werd geschorst omdat het BC niet in staat of bereid was om vragen uit de vergadering van 13 januari te beantwoorden. Op 27 januari

werd afgesproken dat de gezaghebber de vragen van Rutsel Martha (PNP) over de juridische gevolgen van de veroordeling van Godett voor haar rekening zou nemen. Gedeputeerde Lak (Algemeen Beheer) zou de integriteitsvragen van Cooper beantwoorden.

Bij aanvang van de voortgezette vergadering van vanochtend, die werd gekenmerkt door veel verbaal geweld, liet Richards-Dindial zich kritisch uit over de manier waarop deze vergadering tot dan toe was verlopen. Zij verklaarde dat zij, gezien de ontwikkelingen van de laatste weken, de touwtjes zeer strak in de handen zou nemen omdat het niveau van de raadsvergaderingen tot een bedenkelijk niveau is gezakt. Voordat de gezaghebber inging op vragen van Martha, gaf zij aan dat de PNP-er een‘magistrale zet’ had gedaan door zijn vragen over dit onderwerp niet aan het BC voor te leggen, maar aan de gezaghebber. Op deze manier wist Martha te voorkomen dat andere leden van het BC zich over dit onderwerp zouden moeten uitlaten.

De vragen vallen niet onder de portefeuille van de gezaghebber, aldus Richards-Dindial. Ook is het volgens haar ongebruikelijk dat de gezaghebber vragen beantwoordt die aan het BC zijn gesteld.
Maar tegelijkertijd was de gezaghebber bereid op de vragen in te gaan. Zij gaf toe dat inderdaad nergens staat geschreven dat veroordeelde raadsleden hun zetels moeten inleveren, maar zij vindt dat de beslissing hierover door ieder lid van de Eilandsraad moet worden genomen.
De gezaghebber gaf vervolgens het woord aan Lak, maar die legde verschillende verzoeken van Richards-Dindial naast zich neer en verklaarde niet in staat te zijn om de vragen van Cooper te beantwoorden. “Het gaat hier om vragen over individuele raadsleden. Volgens zowel de Eilandenregeling Nederlandse Antillen en het Reglement van Orde valt dit niet onder de competentie van het BC, noch van de Eilandsraad. Daar ga ik niet over. Als wij dit tolereren, dan kunnen wij straks ook vergaderen over de gezaghebber. Als de oppositie vragen zou hebben gesteld over het integriteitstraject van ambtenaren, dan had ik die kunnen beantwoorden. Maar de oppositie had niet vragen moeten stellen die het BC niet kan beantwoorden.”

Richards-Dindial verzettte zich tegen de weigering van Lak. Zij wees op de afspraak in het BC dat Lak de vragen zou beantwoorden. Lak hield echter vol dat hij hiertoe niet in staat is.

Na twee schorsingen, waarbij de originele opname van de vergadering van 13 januari werd afgeluisterd, is besloten dat Lak alleen vragen over veroordeelde ambtenaren zal behandelen. De vergadering werd vervolgens geschorst tot vanmiddag half drie.

---

Ongelovelijk!

Quo Vadis?

Ingezonden stuk

WAAR GAAT het naar toe met de Nederlandse Antillen? Deze vraag komt de laatste tijd regelmatig aan de orde, zowel in de pers als in gesprekken tussen mensen onderling. De achterliggende vraag is vaak: hoe heeft het zover kunnen komen? Laten we beginnen met vast te stellen dat het beleid van Nederland de afgelopen decennia weinig positieve impulsen heeft bevat. Als geheel kan het Nederlandse beleid met betrekking tot de Nederlandse Antillen worden gekenschetst als inconsistent, ongeïnteresseerd, arrogant, wankelmoedig, laf, ondeskundig, formeel, ambtelijk, onbetrouwbaar en vrijwel zonder visie. Nederland draagt in dit opzicht dus een grote verantwoordelijkheid voor het ontstaan van de politieke impasse alhier.

Maar ook de lokale politiek heeft het steeds doen afweten.

– Men is blijven hangen in het het koloniale en op uitbuiting gerichte systeem van patronage.

– Zogenaamd werkte men in het belang van het volk, maar in werkelijkheid werden de belangen van een kleine elite behartigd.

– Zo werd aan malafide of gemakzuchtige ondernemers enorme bedragen aan garanties toegezegd of werden anderszins economische belangen verkwanseld, waarvan de rekening achteraf steeds weer door het volk betaald moest worden.

– Geen enkele politieke partij heeft ooit een helder beeld geschetst van waar het met de maatschappij naartoe zou moeten; het volk is overwegend bestookt met vaag populisme.

Als gevolg heeft een groot deel van de bevolking elk zelfrespect verloren, maar ook vrijwel elk vertrouwen in de politiek. Een groot deel van de bevolking verarmde sterk en werd steeds afhankelijker van politieke gunsten. Het is onder deze omstandigheden dat de drugseconomie tot bloei kon komen. Het is de hoogste tijd dat deze ontwikkeling wordt gestopt. Er moet een wending komen waarbij rigoureus wordt gekozen voor het belang van het volk. Gezien de internationale ontwikkelingen van schaalvergroting en mondialisering op tal van gebieden, zullen strategische keuzes moeten worden gemaakt. Daarbij zal de keuze voor duurzaamheid de leidraad moeten zijn. Het volk heeft niets aan succesjes op korte termijn. Zo moet een groot deel van de bevolking de stank en de verontreinigde lucht van de Isla inademen, terwijl dit bedrijf voor Curaçao geen duurzame toekomst biedt. Duurzaamheid heeft te maken met een verstandig milieubeleid, goed onderwijs, goede gezondheidszorg en een realistische inkomenspolitiek. Iedereen heeft recht op een menswaardig bestaan. Daar hoort een inkomen bij dat boven een bepaald minimum ligt.

Duurzaamheid voor het bedrijfsleven betekent dat continuïteit belangrijker is dan het maken van grote winsten. Investeren in nieuwe technologieën, in het menselijk kapitaal (opleiding van personeel), in het kunnen voldoen aan internationale kwaliteitseisen en dergelijke vormt de basis van het op duurzaamheid gerichte ondernemerschap. Het is de taak van de overheid om voorwaarden te scheppen, waardoor het voor ondernemers en vakbonden aantrekkelijk wordt de blik op de toekomst te richten en met lange termijn visies te komen. En dus moet er een maatschappij komen waarbij de burgers niet meer afhankelijk zijn van gunsten, maar waar goed opgeleide burgers hun plichten en rechten kennen en zich betrokken voelen bij maatschappelijke ontwikkelingen. Wat mij betreft is de politiek aan zet of anders het volk wel.



DR. E. BOL

Curaçao

Selectie

ANP 4/2

Carnavalsoptocht Curaçao gevaar voor volksgezondheid

De traditionele carnavalsoptocht die in februari weer door de Curaçaose straten trekt is een gevaar voor de volksgezondheid. De optocht gaat dwars door het gebied ten westen van de olieraffinaderij waar de luchtvervuiling de normen extreem overschrijdt. Dit meldt de Stichting Humanitaire Zorg Curaçao. Dat de uitstoot van de raffinaderij de internationaal geldende milieu- en gezondheidsnormen overschrijdt, is al lange tijd bekend. Het meest recente onderzoek is van 2001, uitgevoerd door Tebodin en Tauw en gefinancierd door Nederland. Uit dit onderzoek bleek dat meer dan de helft van de circa 16.000 omwonenden van de Isla kampt met chronische ademhalingsaandoeningen als astma en bronchtis. De stank van de Isla is tot 6,5 kilometer van de raffinaderij te ruiken. De Stichting Humanitaire Zorg vindt dat bewoners in het hoge risicogebied en carnavalstoeristen moeten worden gewaarschuwd voor de onherstelbare gezondheidsschade die zij riskeren.

Ook is aandacht gevraagd aan Nederland. In een brief aan minister De Graaf begin december stelde voorzitter George van de stichting dat niet alleen het eilandsbestuur en Shell, als voormalige eigenaar van de raffinaderij, aansprakelijk zijn, maar ook het Koninkrijk der Nederlanden. Dit vanwege de waarborgfunctie die het Koninkrijk heeft als het gaat om de fundamentele mensenrechten en rechtszekerheid op de Antillen. De regering in Den Haag moet volgens George in actie komen tegen wat hij misdaden tegen de menselijkheid noemt.

---

Ingezonden door Doctor C: Is het alleen FOL?

Is het alleen maar de FOL die de huidige ellende heeft veroorzaakt. Nee! Uiteraard zijn de mensen die nu door FOL in de beleidsbepalende posities zijn neergezet het minst capabel van de afgelopen jaren. En dat is uiteraard niet alleen maar Mirna Godett. Maar de malaise waar dit land en eiland zich al enkele jaren in bevind is zeer zeker niet alleen aan deze partij toe te schrijven.

Ik ben geen FOL stemmer en verafschuw hun wijze van "regeren", maar vele, zoniet elke partij, is debet aan de sociale en ekonomische omstandigheden waar wij ons nu in bevinden.

Dat het zover heeft moeten komen is eigenlijk mede debet aan onszelf; de mensen, het volk. De coalities van de afgelopen jaren hebben het zeer zeker niet best gedaan. Onder de PAR signatuur zijn vele, welliswaar noodzakelijke, ontslagen gevallen binnen de eilandelijke- en landelijkeoverheid. Verder hebben deze kabinetten behoorlijke belastingverhogingen doorgevoerd met als doel om te sananeren om er later de vruchten van te plukken. Echter, als men dergelijke saneringen doorvoerd en mensen naar huis stuurt moet dat samenhangen met maatregelen die economie- en investeringsbervorderend zijn. Je kan simpelweg niet verwachtten dat e "broekriem" aangehaald wordt zonder daar iets tegenover te stellen. Op diverse meetings van de PAR is daar door het publiek op aangedrongen; echter, zonder gehoor. Dit is een van de redenen waarom FOL nu sterk in het zadel zit.

Er zijn legio redenen waarom FOL nu het signatuur heeft op zowel eilandelijk als landelijk niveau. Het charisma van de leider (dit hoeft niet positief te zijn) en het ontbreken daarvan bij andere partijleiders, de ondernemers die de FOL-kas behoorlijk voeden (met uiteraard de bedoeling voor eigen gewin), het falen van het beleid van de vorige kabinetten; ik noem hier slechts een paar voorbeelden waarom FOL zo sterk de afgelopen twee verkiezingen naar voren is gekomen. De FOL is een partij die partijpolitiek en corruptie ten top uitvoert. Zij weten dat zelf ook, want zo dom zijn zij niet, maar elke (!) andere partij is daar mede debet aan. Want het is inderdaad waar dat van oudsher deze praktijken in de lokale politiek geslopen zijn. Denk alleen al aan de vele overheidsgaranties die afgegeven en (!) aangesproken zijn in het verleden en heden. Dat was niet alleen, of helemaal niet, altijd de FOL. Je kan zelfs de PAR op dit gebied een en ander kwalijk nemen voor de huidige claim van v/d Valk die tijdens hun bestuur op nul stond. De claim is nu 30 miljoen omdat, tijdens het beleid van PAR, opnieuw niet aan de eisen conform de schikking is overeengekomen.

Begrijp mij goed: ik ben geen FOL stemmer en verafschuw hun "beleid" maar zij zijn niet de enige!

Gelukkig, in tegenstelling tot vroeger, veranderd er in een korte periode veel. 10 Jaar geleden durfde niemand een parlementarier of raadslid tegen te spreken. Nu heeft zelfs het OM een beleid om corruptie bij politici en ondernemers aan te pakken. Men is mondiger geworden. Getuige deze website dat slechts een aantal jaren geleden op Curacao niet voormogelijk kon worden gehouden. Getuige ook de lokale pers die veel meer kritisch is dan vroeger. Een zeer goede zaak. Want wie betaald deze jarenlange onkunde: het volk! In de States zegt men "it's taxpayers money" en zo is het ook. Belastinggeld van de kleine- en de groteman. De FOL-stemmer die, grotendeels, in een opwelling op deze partij heeft gestemd bij de laatste verkiezingen heeft dit gedaan min of meer uit ongenoegen. Hetzelfde is gebeurd in Nederland maar ook in andere landen zoals Venezuela. Een groot ongenoegen binnen het volk: geen werk, lage inkomens, geen vooruitzicht, hoge criminaliteit om maar een paar te noemen. In Nederland werd massaal gestemd op de LPF in Venezuela op Hugo Chavez. Maar ook daar ziet men dat dat niet zaligmakend is; hoewel Nederland een apart verhaal is omdat Fortuyn werd vermoord. In Venezuela heeft men allang ingezien dat Chavez indem dito is als de rest van de Venezolaanse politici en ook in Nederland verliest de LPF veel terrein.

Voor Curacao en de Nederlandse Antillen is het alleen te hopen dat de lokale niet FOL politici ook hun fout inzien en hieruit lering trekken zodat wij nooit meer in een dergelijke cruciale fase een jaar lang, of meer, opgescheept zitten met figuren die geenszins voornemens zijn om maar enige positieve in het algemeen belang zijnde beslissing te nemen.

Elke keer dat ik ga stemmen denk ik aan de woorden van een persoon: "als je 10 drollen op rijtje hebt is het zaak om uit te zoeken welke het minste stinkt". FOL heeft de meeste stank, dat is duidelijk, maar de rest stikt soms ook goed.

Doctor C

---

Sint Maarten stapt toch in Antilliaanse regering

WILLEMSTAD (ANP) - De National Alliance van Sint Maarten stapt toch in het gelijmde kabinet-Godett. Vorige week twijfelde partijleider William Marlin nog over deelname aan de coalitie, maar na beraad binnen zijn partij doet hij toch mee.

De regering steunt nu op een meerderheid van dertien van de 22 zetels in de Staten (het parlement). Dit heeft de Regeringsvoorlichtingsdienst dinsdag bevestigd. Vorige week trad de Democratische Partij Bonaire (PDB) al toe tot de verzwakte Antilliaanse regering en hielp die aan de minimaal vereiste meerderheid van twaalf van de 22 zetels. Het kabinet heeft nu weer de steun van zes partijen van vier eilanden.

Alleen het kleine eiland Saba doet niet mee. Saba stapte 12 januari uit de regering toen bleek dat de wegens corruptie veroordeelde politicus Anthony Godett niet bereid was zijn zetel in het parlement op te geven. Ook de Patriottische Unie van Bonaire (UPB) stapte toen uit het kabinet. Met het vertrek van beide partijen verloor de coalitie haar meerderheid.

DP Bonaire levert de nieuwe minister van Onderwijs en de staatssecretaris van Jeugdzaken. National Alliance vult de post van minister van Binnenlandse Zaken en Constitutionele Zaken. Ook levert deze partij de staatssecretaris van Justitie.

Gewetenloos

Een andere formulering kan ik niet zo snel bedenken voor een aantal bestuurders die menen de wet aan hun zijde te hebben. In elke beschaafde, zichzelf respecterende democratie, tot welke categorie de Antillen al sinds enige maanden niet meer behoren, stapt een zichzelf respecterend politicus zelf op of wordt hij tenminste door zijn partij aan de kant geschoven indien hij is veroordeeld. Blijven zitten ondanks alle kritiek is gewetenloos. Dat sommige coalitiegenoten het accepteren dat ze worden aangestuurd door een familie en een partij die het niet zo nauw nemen met de normen en waarden die gelden binnen een democratie zegt iets over het niveau van deze partijen en is ontoelaatbaar. Dat is gewetenloos.

Ineens kent "de grootste leider" de wet uit zijn hoofd en ziet hij dus geen reden om op te stappen. Dat is dezelfde leider die gerechtelijke uitspraken naast zich neerlegt want hij vindt dat hij ongestoord kan doorgaan met het vals beschuldigen van ex-premier Pourier ondanks een gerechtelijke uitspraak dat niet meer te doen op straffe van een dwangsom voor elke overtreding. Dat is gewetenloos.

Dat de politiek leider van de PNP er mee wil stoppen is natuurlijk niet verwonderlijk. Zij wil de afgang van haar partij bij de eerstvolgende verkiezingen natuurlijk niet voor haar rekening nemen als de kiezers afrekenen met onbetrouwbare partijen en politici. De waarden en normen die voor deze partij een tijd geleden golden om met bepaalde partijen niet te willen regeren werden opzij gezet om maar vooral te kunnen blijven regeren. Zelfs een veroordeling is mevr Liberia-Peters geen reden meer om haar partij uit de coalitie terug te trekken. Haar opmerking dat haar eigen partij ook niet vrij van corruptie is gebleken en ze om die reden gewoon op het regeringspluche kan blijven zitten is gewetenloos. Een aantal vooraanstaande politici uit haar partij hebben openlijk kritiek geleverd op de regering waarvan hun partij deel uitmaakt. Hiervoor is maar een conclusie mogelijk: Volg uw geweten en verlaat de partij die mede verantwoordelijk is voor het naar de afgrond helpen van de Ant illen. Niet opstappen is gewetenloos.

Errol Cova weet steeds trots te melden dat zijn partij niet is betrokken bij de megafraude zaak en dat hij niet regeert met personen maar met partijen. Ook hij ziet geen reden om zijn partij uit de coalietie terug te trekken. De op macht beluste Cova was al onbetrouwbaar en is nu ook nog gewetenloos.

De gedeputeerde van volksgezondheid vindt de huurprijs voor een nieuw op te zetten oncologisch centrum in Colon te hoog. Het gevolg is dat kankerpatienten nog steeds een chemokuur ondergaan op de gang van het ziekenhuis en dat het KWF haar subsidie heeft ingetrokken. Zij vindt het vooralsnog niet noodzakelijk verdere toelichtingen te geven. Zij kan een forse schadeclaim tegemoet zien, die weer door de bevolking, waarvan zij zegt die te vertegenwoordigen, moet worden opgehoest, bovenop de 200 miljoen die de overheid, uiteraard met gemeenschapsgeld al moet betalen aan schadeclaims. Dat is gewetenloos.

De minister van vervoer denkt dat hij boven de wet staat en dreigt daarom een compleet vliegveld te sluiten en de directeur de laan uit te sturen omdat zijn auto is weggesleept. Vervolgens denkt hij dat de detectiepoortjes op Hato niet voor hem gelden. Dat is machtsmisbruik en gewetenloos. Dezelfde minister weet nog niet dat hij de minister is van de Nederlandse Antillen en niet van Curaçao alleen. Twee maal is hij nu al terug gefloten door de rechter inzake de affaire BonairExcel. Het kwartje wil maar niet vallen. Dat is gewetenloos.

De minister-president is van mening dat haar geen kritische vragen mogen worden gesteld door een journalist en haar daarom de toegang tot de persconferenties ontzegt. Behalve een aantasting van de persvrijheid en daardoor de bevolking in het ongewisse laten van de leugens van deze premier is dit ook machtsmisbruik en volkomen gewetenloos.

Overigens ben ik van mening dat de gehele pers de persconferenties van deze premier moet boycotten en niet slechts een paar kranten. Dat heet solidariteit en het niet solidair zijn in dit geval is gewetenloos. De bevolking mist niets als ze niet op de hoogte worden gehouden van de inhoud van de persconferenties, want er wordt toch niets zinnigs gezegd, doch slechts met modder gegooid.

Er is echter ook een politicus met een geweten. Hij draaide het besluit terug om dure auto's aan te schaffen voor de gedeputeerden. Dit alles onder druk van de bevolking en de publieke opinie. Hij koos echter niet voor de goedkoopste auto uit de offerte want daarin paste een collega gedeputeerde niet. Als die gedeputeerde nou zijn broekriem iets strakker aanhaalt dan de bevolking al moet doen is dat probleem ook weer opgelost.

Momenteel bevindt zich een parlementaire delegatie uit Nederland op de Antillen. Een van de te bespreken onderwerpen is de problematiek van de Antilliaanse criminelen in Nederland. Mag ik aannemen dat ook gesproken gaat worden over de problematiek van de Antilliaanse criminelen die deel uitmaken van de Antilliaanse regering?

O ja, meneer Pourier, via de media hebben we kunnen vernemen dat u de door Godett te betalen dwangsommen aan een goed doel wil schenken. Komt de partijkas van uw partij ook voor op uw lijstje goede doelen? Met de door Godett betaalde dwangsommen kan uw partij bij de eerstvolgende verkiezingen de corrupte politici en onbetrouwbare partijen gaan bestrijden.

J. Schellekens
Curaçao

Democratie

Ingezonden stuk door dhr. J.G. Dekker

Democratie

ANTHONY GODETTS grootste verdienste is het betrekken van een groot deel van de verloren gewaande bevolking bij de dagelijkse democratie; mensen, die nooit eerder hadden gestemd of al jaren niet meer meededen, zijn weer van de partij.

Godett zag kans hen te inspireren, een bijna onmogelijke taak. Immers de groep is voor het grootste deel functioneel-analfabeet en communiceert slechts via het van-horen-zeggen circuit en ook nog eens in een isolerend slecht bario-taaltje, een soort ghetto-dialect-Papiamentu. Rede en verstandelijke beredeneringen spelen bij Antonianen nauwelijks een rol. Vooroordelen – en daarmee grote achterdocht –, bijgeloof, mystiek en religie vormen de belangrijkste overtuigingsmiddelen.

Godett speelde effectief in op al die sentimenten. Vooroordelen tegen Makamba’s waren makkelijk aan te moedigen: het slavernijverleden en kolonialisme als voorwendsels boden zich gretig aan en bevorderden racistisch denken. Anthony zwaaide wild met een bijbel, las goddelijke voortekenen af, nu eens was het aanhoudende droogte en dan weer heftige regen, net zo het hem uitkwam.

Nadat hij eenmaal het vertrouwen van zijn volgelingen had gewonnen, was het nog maar een klein kunstje om de massa mee te trekken door ze gouden bergen te beloven. De verkiezingszege stond helemaal vast toen de rechter hem nog even tot een politiek gevangen martelaar maakte.

Een regering heeft slechts tot doel welvaart, welzijn, vrijheid en veiligheid van de burger te beschermen en, waar mogelijk, te vergroten. Isolationisme door ghettotaal, micro-staat-nationalisme en racisme zijn geen ingrediënten die welvaart, welzijn, vrijheid en veiligheid van de burger bevorderen. Dus populist-Anthony heeft een enorm probleem. Zijn regering bakt er niets van en de enorme schade begint zich met de dag zich scherper af te tekenen; de armoede neemt hand over hand toe en mensen voelen zich aangetast in hun vrijheid, bedreigd en onveilig.

Anthony beschikt niet over de kennis, vaardigheden en het vertrouwen van investeerders om het tij te keren. Dus voor de zaak nog verder afglijdt heeft hij hulp nodig en niet alleen hier en daar wat tijdelijke lijmhulp van splinterpartijtjes. Anthony is op zoek naar een succesje, maar bijna iedere dag is er een nieuw incident van onvermogen in zijn kabinet.

Het behouden van Antonianen als deelnemers aan de democratie is van de allergrootste waarde, immers daarmee erkennen die mensen weer een stukje van het overheidsgezag en is de criminele wet van de subcultuur minder machtig.

Een voor de hand liggende oplossing lijkt een coalitie tussen Anthony en diegenen die wel over de kennis, vaardigheden en het vertrouwen van investeerders beschikken.

Een nieuwe ster aan het firmament is Nelson Navarro, een succesvolle advocaat afkomstig uit een van de allerarmste bario’s van het eiland. Hij weet wat er onder de Antonianen leeft. Hij spreekt hun taal en kent hun vooroordelen en achterdocht als geen andere.

Navarro denkt aan het oprichten van een eigen partij en deelname aan de volgende verkiezingen. Voor zover men dat nu kan beoordelen zal hij zeker vele PAR, MAN en PNP-aanhangers naar zich toe trekken, maar zal hij ook Antonianen kunnen lokken?

Ik denk het niet. Bovendien kunnen verkiezingen nog lang op zich laten wachten. Het kwakkelend Godett-kabinet kan nog wel maanden doorsukkelen terwijl de schade aan de economie iedere dag groter wordt. Het zou niet verstandig zijn zo lang te wachten.

Toen ik vorige week Navarro vroeg met Godett te gaan praten, zei hij geschrokken dat vele van zijn politieke overtuigingen lijnrecht staan tegenover die van Godett. Dat is juist. Echter, er zijn zoveel nijpende zaken in onze economie waar maar één oplossing voor is en die zo om behandeling schreeuwen, dat de heren met het grootste gemak een regeerakkoord kunnen maken, dat ze zeker enkele jaren samen zoet zal houden. Bij de verkiezingen over drie jaar kunnen ze dan hun diversiteit opnieuw profileren.

Navarro voelde er wel wat voor en was in ieder geval bereid te praten.

Uitnodigingen die ik stuurde in de richting van Godett ontmoetten het grootst mogelijk wantrouwen en dat was doorspekt met vooroordelen zoals te verwachten viel. Tot driemaal toe werd een afspraak gemaakt, die niet werd nagekomen. De angst voor Makamba’s is blijkbaar erg groot.

Bij nader inzien lijkt het ook overbodig om deze oplossing in het geheim te bespreken. Vandaag deze openbaarmaking.

Heren, denk eens na hoezeer u elkaar, maar vooral het land en eiland zou kunnen dienen door de handen ineen te slaan en samen aan het werk te gaan.


MJM

Oppositie Of Gouverneur

IN de Amigoe van 24 januari wordt bericht over onenigheid onder staatsrechtsgeleerden met betrekking tot de staatsrechtelijke positie van de regering die in de huidige politieke situatie niet langer door een meerderheid in de Staten wordt gesteund. Uitgangspunt is de regel dat een kabinet (niet de regering) ontslag vraagt zodra moet worden vastgesteld dat meerderheidssteun ontbreekt. Het verwarrende is om te beginnen dat daarbij over de vertrouwensregel wordt gesproken als een regel van ongeschreven staatsrecht. Daarin ligt de suggestie dat je er nog allerlei kanten mee op kunt. Die suggestie is onjuist. De vertrouwensregel vloeit rechtstreeks voort uit de wel geschreven bepalingen over de ministeriële verantwoordelijkheid en het ontbindingsrecht. Voor wetgevende activiteit is vervolgens de vertrouwensregel niet nodig. Voor het maken van landsverordeningen is immers de instemming van beide partijen, regering en Staten, noodzakelijk; vertrouwen hoeft er niet te zijn.

Voor de bestuurlijke activiteit van de regering vertalen de bepalingen over de ministeriële verantwoordelijkheid en het ontbindingsrecht zich rechtstreeks in de vertrouwensregel. Als dat niet zo zou zijn, wordt immers de geschreven bepaling over de ministeriële verantwoordelijkheid een illusie. Het vertrouwen kan op twee manieren eindigen: door blijk van wantrouwen in de Staten, bijvoorbeeld door het aannemen van een motie waarin dat wordt uitgesproken, of door een breuk in de coalitie. Hier gaat het om het laatste. De breuk was zodanig dat geen enkele van de delen waarin de coalitie is uiteen gevallen, nog over een meerderheid in de Staten kon beschikken. Het kabinet dient in zo’n geval onverwijld als geheel ontslag aan te bieden. De gouverneur houdt vervolgens dat verzoek in beraad en vraagt de zittende leden van het kabinet aan te blijven en alles te blijven doen wat voor het land noodzakelijk is, in afwachting van een besluit tot ontbinding van de Staten of de formatie van een nieuwe coalitie. Het gehele kabinet is vervolgens demissionair. Als er een meerderheid is in de oude coalitie die net zo min een meerderheid in de Staten heeft, hebben de bewindslieden van die meerderheid op geen enkele manier een groter recht om aan te blijven dan de bewindslieden van een minderheid uit de oude coalitie. Het onderscheid is staatsrechtelijk niet relevant.

Pas daarna is er ruimte voor een afweging tussen ontbinding van de Staten of herstel van de coalitie of het zoeken naar een nieuwe meerderheid. Carlos Dip meent dat de regering enkele dagen de tijd kan nemen om een nieuwe meerderheid te vinden, alvorens ontslag aan te bieden. Dat is onjuist. Natuurlijk is die tijd er wel, maar pas na het aangeboden hebben van ontslag. Het probleem is, dat staatsrechtelijk het hele kabinet demissionair is, maar dat de ministers en staatssecretarissen hun ontslag niet hebben aangeboden. Bovendien hadden de nu wel ontslagen bewindslieden moeten aanblijven tot een nieuwe coalitie zou zijn gevormd of de Staten zouden zijn ontbonden. De gouverneur had hun ontslag daarom in beraad moeten houden. Steunen op elf zetels in de Staten of op drie is staatsrechtelijk niet van belang; het gaat om een meerderheid in de Staten. Arjen van Rijn zegt dat de bal nu bij de oppositie ligt. Ook dat is onjuist, dat blijkt ook wel uit de impasse waarin de Staten verkeren. De bal behoort nu bij de gouverneur te liggen, die uiteraard slechts kan handelen met instemming van de betrokken ministers, maar de gouverneur beschikt niet over de ontslagaanvrage van het voltallige kabinet-Godett, omdat die hebben verzuimd hun staatsrechtelijke positie te formaliseren in het aanbieden van ontslag.

Daar ligt het probleem, dat maakt de gouverneur vleugellam. Ook daarom is het niet aangeboden hebben van ontslag door het voltallige kabinet in strijd met de Staatsregeling. Op de keper beschouwd geldt dat overigens ook voor de aanvaarding van het ontslag van de inmiddels vertrokken bewindslieden. Het staatsrechtelijk vraagstuk is op dit moment een handhavingsvraagstuk. De plicht tot handhaving ligt om te beginnen bij de betrokken politici.


DOUWE BOERSEMA
(hoofddocent staats- en
bestuursrecht UNA)
Curaçao

Nieuwsgeving

‘Antilliaanse regering verder zonder Sint Maarten’

De Antilliaanse regering-Godett is gelijmd en kan verder regeren, maar vooralsnog zonder de steun van Sint Maarten. De National Alliance van William Marlin heeft de coalitie laten weten dat hij twijfelt. Hij wil bedenktijd om een aantal kwesties binnen zijn partij te bespreken. Welke kwesties dit zijn, wilde Marlin niet kwijt. De Democratische Partij van Bonaire is wel toegetreden tot de regering en daarmee is de dreigende val van het kabinet-Godett afgewend. Het kabinet heeft nu weer de steun van vijf partijen en de minimaal vereiste meerderheid van 12 van de 22 zetels in de Staten (het parlement). Dat maakte minister Ben Komproe (Justitie) namens de regering bekend. Hij bracht maandag direct na het beraad verslag uit aan de Antilliaanse gouverneur Goedgedrag. De coalitie mist wel de steun van twee van de vijf eilanden van de Nederlandse Antillen. Op de vraag of het ontbreken van Sint Maarten en Saba in de regering voor de gouverneur acceptabel is, antwoordde Komproe: ,,Er is een regering en dat is voor de gouverneur reden tot tevredenheid.''

Twee weken geleden stapten de Patriottische Unie van Bonaire (UPB) en de Sabaanse partij WIPM uit het kabinet omdat FOL-leider Anthony Godett weigerde op te stappen als Statenlid. De partijen hadden dit geëist omdat Godett eind december werd veroordeeld tot een jaar celstraf wegens corruptie. Met het vertrek van WIPM en UPB verloor de coalitie haar meerderheid, maar direct werd contact gezocht met de Democratische Partij van Bonaire en de National Alliance van Sint Maarten. Zij tekenden tien dagen geleden een bereidwilligheidsverklaring, maar toch kwamen dus niet alle partijen tot een akkoord. DP Bonaire zal de nieuwe minister van Onderwijs en de staatssecretaris van Jeugdzaken leveren. Zij nemen deze functies over van de UPB. De minister van Binnenlandse Zaken en Constitutionele Zaken, die door Sint Maarten zou worden geleverd, blijft voorlopig in handen van de Curaçaose partij PLKP. (ANP 27/1)

‘Premier Godett mag journaliste toegang niet weigeren’

De Antilliaanse premier Mirna Louisa-Godett moet een journaliste van de lokale krant Amigoe toelaten op haar persconferenties. Dat heeft de rechtbank in Willemstad maandag bepaald. Aanleiding voor de zaak was een incident twee weken geleden, waarbij een klein handgemeen ontstond tussen journaliste Marjo Nederlof en de premier. Louisa-Godett wilde een brief die ze even tevoren had uitgedeeld, terugpakken van de journaliste omdat die er kritische vragen over stelde. Beide vrouwen hielden echter vast. De premier was woedend en verbood Nederlof in de toekomst de toegang tot haar persconferenties. Volgens de rechter is dat besluit ongegrond. Hij verwees in zijn vonnis naar internationale afspraken waarin de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid gewaarborgd zijn. ,Persconferenties zijn geen gunsten die door de autoriteiten worden verleend. De informatie die daar wordt onthuld is niet het eigendom van de autoriteiten, maar van de burgers voor wie zij geacht worden te werken'', aldus de rechter.

Bovendien rust op de minister-president een heilige plicht om de pers, en door haar de burgers van het land, op de hoogte te houden van alle zaken die voor die burgers van belang kunnen zijn. Alle media moeten hiervoor worden uitgenodigd. Het is volgens de rechter niet aan de premier om te bepalen welke journalist door een bepaalde krant wordt gestuurd. De rechter wees er ook nog op dat een vrije en onafhankelijke pers van groot belang is voor een democratische samenleving. Hij stelde nog wel dat het heel goed mogelijk is dat premier Godett zich gebruuskeerd voelde door de indringende een confronterende wijze waarop zij werd bejegend. Maar dit zijn zaken waar een premier tegen moet kunnen, vindt hij. ,,Niet voor niets wordt de pers de luis in de pels van de macht genoemd.'' De dwangsom die door Amigoe was gevraagd wees de rechter af. Advocaat van de regering C. Peterson zei na afloop dat hij de regering sterk zal adviseren in hoger beroep te gaan tegen het vonnis. (ANP 26/1) De ochtendbladen berichten kort.

Parlementaire delegatie na bezoek: ‘Nieuw kabinet Antillen bepleit’

Minister De Graaf moet politieke initiatieven op de Antillen voor een extraparlementair `zakenkabinet' ondersteunen. Dat bepleiten fractiespecialisten uit de Tweede Kamer die dit weekeinde terugkeerden van een werkbezoek op de Antillen. Het kabinet-Godett is volgens de Kamerleden nauwelijks meer een stabiel en geloofwaardig overlegpartner. Een `zakenkabinet van nationaal herstel' kan volgens hen de politieke impasse op de Antillen doorbreken. Volgens VVD-woordvoerder Rijpstra wordt op de Antillen binnen de politiek en het bedrijfsleven uitvoerig gesproken over zo'n zakenkabinet. PvdA-woordvoerder Leerdam noemt een extraparlementair kabinet een goede optie. Hij is zelf bereid om ,,na intern overleg'' met zijn fractie aan zo'n kabinet deel te nemen. NRC bericht.

Selectie artikelen:

AD:'Godett mag journalist niet weren van persconferentie’
Trouw:‘Godett op vingers getikt’
RD/HC: ‘Drugscriminelen weren Antillen’

DELEGATIE: ‘ANTILLIAANSE EILANDEN WILLEN APART ZAKEN DOEN’

Ondertitel: Antillen willen apart zaken doen met Nederland

De Antilliaanse eilanden Sint Maarten, Bonaire, Saba en Sint Eustatius zien geen toekomst meer in het landsverband van de Nederlandse Antillen. Zij willen liever direct zaken doen met Nederland. Dat is de indruk die een delegatie Nederlandse parlementariërs de afgelopen week heeft opgedaan op de eilanden, aldus delegatievoorzitter De Grave (VVD) zaterdag. Sint Maarten heeft zich eerder al in een referendum voor een aparte status uitgesproken.

Bonaire, Saba en Sint Eustatius hebben de Nederlandse delegatie de afgelopen week ook laten weten niet veel meer te verwachten van de centrale regering op Curaçao. Sint Maarten, Saba en Sint Eustatius gaan binnenkort al praten over nauwe samenwerking, aldus De Grave. ,,Het gaat bijzonder hard.'' Minister De Graaf heeft vorig jaar al laten weten dat de afzonderlijke eilanden ,,maximale bevoegdheden'' moeten krijgen, zodat de invloed van de landsregering tot een minimum kan worden teruggebracht. (ANP 24/1)

´De Grave wijst Antilliaanse parlementariërs op hun taak´

‘De leden van het Antilliaanse parlement (Staten) hebben tot taak de fundamentele beginselen van de democratie te waarborgen.’ Deze oproep deed Tweede-Kamerlid De Grave (VVD) vrijdag aan zijn collega's van de Nederlandse Antillen. De Grave is op Curaçao voor het zogeheten Parlementair Contactplan, dat drie maal per jaar wordt gehouden door delegaties van de parlementen van Nederland, de Antillen en Aruba. De Grave wees de Antilliaanse Statenleden er de afgelopen dagen in de wandelgangen op dat zaken als de scheiding der machten, onafhankelijkheid van de rechterlijke macht en persvrijheid hele belangrijke elementen zijn in een democratie. Bij schending zouden de Staten de regering hierover ter verantwoording moeten roepen. De Nederlandse delegatie kan de Antillen hierin inspireren en ondersteunen, meent De Grave.

De oproep van delegatievoorzitter De Grave komt op een moment van onrust op de Antillen. De regering hangt aan een zijden draadje, nu twee partijen uit de coalitie zijn gestapt. Dit omdat
de tot een jaar celstraf veroordeelde FOL-leider Anthony Godett zijn zetel in het parlement niet wil opgeven. Daarnaast dreigde minister Komproe (Justitie) vorige week de procureur-generaal te ontslaan vanwege een 'geheime' lunch met minister Donner en ontzegde premier Mirna Godett twee weken geleden een kritische journalist de toegang tot haar persconferenties. Oppositieleider Etienne Ys (PAR) zei desgevraagd dat zijn fractie al een openbare vergadering heeft aangevraagd over de poging van Komproe de procureur-generaal naar huis te sturen. ,,We zien dit als de zoveelste poging van de FOL om de rechterlijke macht aan te tasten. Afhankelijk van de uitkomst van deze vergadering besluiten we of we een motie van wantrouwen gaan indienen tegen de justitieminister'', aldus Ys. (ANP 24/1)

Selectie artikelen vrijdagavond- en zaterdagktranten:

AD: Dittrich (D66): ‘Regering Antillen snel afschaffen’

HC vrijdag: Henk Timmer van het Genootschap Nederland-Aruba:‘Aruba is een lichtend voorbeeld voor de Nederlandse Antillen’

Komproe laat procureur-generaal voorlopig met rust

De Antilliaanse minister Komproe (Justitie) laat de procureur-generaal van de Nederlandse Antillen voorlopig met rust. Vorige week stuurde Komproe de procureur-generaal nog een brief waarin hij het vertrouwen in hem opzegde en aankondigde hem te willen ontslaan. Dit vanwege de geheime lunch die de top van het Openbaar Ministerie had met de Nederlandse ministers Donner (Justitie) en De Graaf (Koninkrijksrelaties) op 6 januari op Curaçao. Komproe vindt het nog steeds onacceptabel dat zijn ambtenaren met de Nederlandse ministers hebben geluncht terwijl hij daarvan niet op de hoogte was. Hoewel zijn vertrouwen in procureur-generaal Piar ernstig is geschaad, beseft hij zich terdege dat hij niet de bevoegdheid heeft hem te ontslaan, aldus Komproe woensdag. Ontslag van de procureur-generaal is een bevoegdheid van de koninkrijksregering. Dat is de Nederlandse regering, aangevuld met de gevolmachtigde ministers van de Nederlandse Antillen en Aruba.


De justitieminister beweerde zelfs dat hij nooit heeft gerept over ontslag voor de procureur-generaal. In zijn brief aan Piar staat echter letterlijk dat hij dit zonderlinge voorval niet ongemerkt voorbij zal laten gaan. Ook schreef hij dat de gouverneur van de Antillen zou worden ingeschakeld evenals de Raad van Advies. Deze weg wordt alleen bewandeld bij dreigend ontslag. Mogelijk is het gebrek aan steun van de coalitiepartners reden voor Komproe om bakzeil te halen. Of de kwestie nog gevolgen voor de procureur-generaal zal krijgen is nog niet duidelijk. Volgens Komproe hangt het af van de bevindingen van een net benoemde commissie, die onafhankelijk onderzoek gaat doen naar de rechtshandhaving van de Antillen. ,,De rechtshandhaving is een erg belangrijk en delicaat gebied voor ons land. We moeten ervoor zorgen dat in het gebied van de rechtshandhaving geen sprake is van bemoeienis in ons juridisch systeem. Van niemand, van geen enkele partner in het koninkrijk. We zijn een autonoom land'', zei Komproe.


De commissie zal zich verdiepen in het functioneren van de kustwacht, het recherche-samenwerkingsteam (RST), de landsrecherche, het Openbaar Ministerie en het politiekorps. Het Openbaar Ministerie is het eerst aan de beurt, aldus Komproe. Ook moet de commissie met aanbevelingen komen voor interne versterking van deze diensten. De commissie bestaat uit vijf leden, onder wie oud-premier S. Camelia-Römer, voormalig rechter F. Stüger en voormalig rechter-commissaris F. Wiel. De commissie heeft drie à vier maanden tijd om rapport uit te brengen. (ANP 22/1)


‘OM Sint Maarten mag drugskoerier paspoort niet afnemen’

Het Openbaar Ministerie (OM) op Sint Maarten mag drugskoeriers hun paspoort niet ontnemen. Wel mag het de aangehouden smokkelaars een reisverbod tussen de Nederlandse Antillen en Nederland opleggen. Dat heeft de rechtbank in Philipsburg woensdag bepaald. Het OM van het Antilliaanse eiland wilde de paspoorten van drugssmokkelaars innemen in plaats van hen een gevangenisstraf op te leggen. Dit werd mede ingegeven door het cellentekort bij de politie en de Pointe Blanche gevangenis. Met de inname van het paspoort kunnen drugskoeriers op vrije voeten blijven, zonder dat er vrees hoeft te zijn voor nieuwe smokkelpogingen.


Maar volgens de rechtbank is het niet nodig om zover te gaan. Met het opleggen van een reisverbod binnen het koninkrijk der Nederlanden voor twee jaar wordt immers hetzelfde bereikt, is de strekking van het vonnis, zegt officier van Justitie C. Merx op Sint Maarten. Hij is zeer tevreden met de uitspraak. ,,We hebben toch historie geschreven. We hebben de rechter een principiële vraag voorgelegd en een duidelijk antwoord gekregen.'' Volgens hem is het opleggen van een reisverbod in plaats van een evangenisstraf nieuw in de Antillen. De drugskoeriers die een reisverbod hebben gekregen en woonachtig zijn in Nederland, mogen nog wel terug naar huis reizen, zegt Merx. (ANP 21/1)


Selectie overige artikelen:

Volkskrant:Achtergrond: ‘Nieuwe Antilliaanse partij Forsa Korsou wil fatsoen herstellen’

Modeling the Chaos of Battle

Modeling the Chaos of Battle

Imagine this scenario — Allied forces cling to a sliver of beachhead, seemingly a hair's breadth away from disaster, outgunned by a phalanx of enemy armor and artillery closing in for the kill.


But the enemy's confidence fades in the static of jammed radio frequencies and broken supply lines. His army, large yet badly trained and led, disintegrates as the nimble Allies with their state-of-the-art weapons and communications systems overtake them. Instead of being driven back into the sea, the Allies drive forward into the capital.

This hypothetical wargaming situation reflects the US military's vision of future warfare, in which the country's Armed Services increasingly embrace cutting-edge technologies to help achieve the advantage over adversaries.

But as battlefield technologies and strategy become more complex, wargaming techniques must also keep up. Booz Allen Hamilton's Integrated Gaming System — driven by the Entropy-Based Warfare model — is designed to do just that. Internet-based technologies combine with advanced strategic planning capabilities to help make the gaming experience richer and more realistic.

Putting the focus on decision making

The goal of Booz Allen's simulation and modeling professionals was to develop a comprehensive wargaming architecture that both made the gaming process more rigorous and allowed players to focus on decision making. The Army's Training and Doctrine Command (TRADOC) uses the Integrated Gaming System to conduct its Army Transformation Wargames and "rehearse" sophisticated maneuvers and discover mistakes ahead of time — in the classroom instead of during battle.

The Entropy-Based Warfare model is the strategic heart of the system and allows players to approach conflict differently. Developed jointly by the firm and the Office of the Secretary of Defense (OSD), and unveiled in 1997, it's a computerized tool capable of modeling the full range of military actions (including conflict in the air, sea, ground, space, and cyberspace domains) in a single, integrated manner that better represents future warfare.

An improvement over earlier models

Earlier wargaming models could not fully capture the dynamism of advanced programs — like the Army's Objective Force and Future Combat Systems — that rely on Internet-based communication and coordination and have the maneuverability and stealth of a light force.

"For many years wargames were fought primarily with stickers on wall maps and PowerPoint," says Larry Hamby, Booz Allen's Integrated Gaming System program manager.

But the manual nature of these games restricted players' ability to access information. And, says Mark Jacobsohn, Booz Allen's Entropy-Based Warfare program manager, "Players couldn't conduct their detailed planning in a timely manner or capture data quickly and store it electronically for re-use in the future."

Wargaming

The Army begins a game by designing a possible conflict scenario set several years in the future. The scenario could be anything from another Persian Gulf War to a peacekeeping mission. Information about the scenario is loaded into the tools that make up the Integrated Gaming System. Then, teams representing friendly and hostile forces play out the conflict using the resources, reference materials, and 3-D simulation capability that the system puts at players' fingertips. Players see the operation progress — or not — on their computer screens.

Booz Allen made the Integrated Gaming System highly customizable. "It easily allows for scenario-specific orders of battle ranging from Corps-size units down to individual Special Operations Forces teams, and up to 64 individual sides in a game," says Jacobsohn. "It also has a point-and-click interface, so it's more user-friendly than previous simulations."

And the Integrated Gaming System can execute 30 days' worth of moves in less than 3 hours, and record them electronically for post-game assessment and future what-if excursions.

But firepower isn't everything

The challenge for Booz Allen was devising a model that uses more than firepower to determine victory. Previous DoD simulations were attrition models that awarded victory to the side with the biggest guns. "But in a real battle, success doesn't rest on firepower alone," says Vice President Mark Herman, the author of the Entropy concept and the Entropy-Based Warfare model's designer. "There are other factors that historically have allowed small, well-motivated forces to dominate larger, unmotivated opponents."

And that's the role of Entropy-Based Warfare, which factors in entropy — "the tendency for everything — from our universe to our kitchens — to become more disorganized over time," says Herman. "On the field, lots of variables can interfere with best-laid plans, such as morale, weather, and logistics, which are key factors usually ignored in most campaign models. Entropy-Based Warfare allows us to bring them in and replicate the real-life chaos of battle."

For instance, adds Jacobsohn, "Old wargaming models can't show the capabilities of a light and maneuverable force. But Entropy-Based Warfare can introduce such things as differing levels of technology, stealth, and cohesion that can make the difference against a firepower-based model."

Rolling the virtual dice

Many popular board games use dice to determine moves, so that your chances of landing on any one square entail at least some luck. In simplistic terms, Entropy-Based Warfare also uses dice (electronically rolled by the computer) to introduce any number of events or unexpected challenges, as in real battle. This means no one team can stack the deck.

By modeling wargames in this way, battlefield leaders see what they need to win, yet learn to plan for the possibility of things going wrong. Says Jacobsohn, "the Army has been able to rigorously test its new concepts and plans against the chaos of battle, and be better prepared if/when the time comes to use them."

The "Disorder" Of Battle: Entropy-Based Warfare Modeling

The "Disorder" Of Battle: Entropy-Based Warfare Modeling

Creating disorder is still a highly effective strategy in modern warfare and today's military leaders can simulate combat situations and use entropy models as the basis for making decisions.


During the American Revolution, General Greene conducted a mobile warfare campaign designed to disperse and disrupt the cohesive operations of British forces. Although Greene did not win a single victory, his maneuvers successfully disorganized and demoralized British forces to the point where they gave up the Carolinas.

According to a WTB Officer Mark Herman, General Greene manipulated the factors of force, space, and time to raise the entropy level of British forces and achieve his military objectives.

'Entropy is a measure of disorder,' says Herman. 'In warfare, entropy measures how many people are doing what they should be doing. If the enemy manages to create enough disorder within a unit—so that people can no longer perform their functions—then the unit will act more like a mob than a well-trained, organized force.'



Creating disorder is still a highly effective strategy in modern warfare. But while General Greene had no way to predict the consequences of his actions, today's military leaders can simulate combat situations and use these models as the basis for making decisions.

At the recent International Conference on Gaming Warfare in Italy, Herman presented his paper, "Entropy-Based Warfare: A Unified Theory for Modeling the Revolution in Military Affairs." In the paper, he states that, for simulating warfare in today's information-dependent environment, measuring the disorder one side can cause the other is more important than measuring attrition, or the amount of physical destruction one side can inflict upon the other.

'Today we are experiencing a Revolution in Military Affairs (RMA) generated by computer information networks and precision weapons with sensors and microchips that need information to work,' says Herman. 'Because attrition-based models do not take into account many critical factors that impact combat outcome today, such as the ability to move information around quickly, we need a better way to evaluate combat. Entropy-based warfare models provide that alternative.'

Traditional attrition-based simulation models were developed before World War I when naval warfare was envisioned as a duel between battleship lines. With the advent of computer networks, the ways in which decisions are made and information is transferred have created new alternatives for waging war. In addition to combat on land, at sea, and in the air, cyberspace is the new arena for combat.

Entropy-based warfare models take into account factors critical to military leaders who must make decisions about buying equipment and deploying forces for future battle. 'Our ability to measure all dimensions of warfare will enable alternative concepts to evolve,' says Herman. 'By providing an understanding of how new technologies and techniques affect future warfare, the entropy-based model can show the way to conduct warfare more effectively with smaller, more agile forces.'

Two US military services are currently using entropy-based modeling as an assessment tool in looking at future force structures and combat doctrines. 'This model will help them make sound decisions, based on asking the right questions and measuring the right factors,' says Herman. 'Instead of asking 'How many tanks do we need to hit?,' they will be able to ask 'How do we defeat the enemy?' Instead of adding more equipment or manpower, they can figure out how to create greater entropy.'

Booz Allen is working with clients such as the Office of the Secretary of Defense, military services, and other government clients in wargaming, modeling, and simulation.

Aftreden wethouder Rob Oudkerk

Een selectie van artikelen omtrent het aftreden van Rob Oudkerk

Commentaar Trouw: ‘Oudkerk onzorgvuldig’

Onverkorte weergave: ‘De Amsterdamse wethouder Oudkerk is terecht afgetreden. Met de last van de informatie die over zijn persoonlijke levenswandel op straat is komen te liggen, kon hij niet meer goed functioneren als bestuurder. Daarmee is de kous niet af. De affaire laat een nare smaak achter, omdat een talentrijk politicus op een akelige manier zijn politieke Waterloo heeft gevonden en, meer nog, omdat de grens tussen wat privé is en wat publiek fors is overschreden. De scheiding tussen de individuele ruimte en het gemeenschappelijke domein behoort zo scherp mogelijk te zijn, anders gaan we een benauwde samenleving tegemoet waarin kwaadwillende en rancuneuze geesten vrij spel krijgen en geen bestuurder of politicus zijn publieke leven nog zeker is. Deze scheiding brengt niet alleen beperkingen mee voor een publieke ambtsdrager, maar ook voor de media.


Oudkerk is zich van die beperkingen onvoldoende bewust geweest. Vice-voorzitter Tjeenk Willink van de Raad van State keerde zich anderhalf jaar terug bij de herdenking van prins Claus met kracht tegen de trend de individuele ruimte, ook in de buitenwereld, als het grootste goed te beschouwen. Hij waarschuwde dat het publieke leven onverdraaglijk wordt wanneer iedereen als zijn hoogst persoonlijke zelf naar voren treedt. De moraal van het individu is nu eenmaal niet dezelfde als de publieke moraal. Het is dus goed dat er voor iedereen beperkingen gelden, voor de prins net zo goed als voor de arts, de politicus of de burger. Spiegelbeeldig brengt dit mee dat iedereen moet kunnen rekenen op eerbiediging van zijn privéleven.


Als drager van het overheidsgezag had Oudkerk dus veel en veel zorgvuldiger moeten zijn, zowel in zijn vrijetijdsbesteding als in zijn onthullingen tegenover Parool-columniste Heleen van Royen. Ongeacht of hij uit argeloosheid dan wel ijdelheid handelde, hij heeft zijn val vooral aan zichzelf te wijten.De media behoren zich naar aanleiding van deze affaire -en evenzeer naar aanleiding van de zaak-Wisse Smit- de vraag te stellen waar het dienen van het publieke belang ophoudt en particulier moralisme begint. Want voor je het weet gluren de media door het sleutelgat.’




Commentaar NRC: ‘Oudkerk exit’

Citaat: ‘Opnieuw dringt zich een overeenkomst op met de gebeurtenissen vorige week in de Rotterdamse gemeenteraad. Daar trad Leefbaar Rotterdam-wethouder Rabella de Faria af nadat haar fractie het vertrouwen in haar had opgezegd. Dat getuigde van zelfreinigend vermogen dat in Rotterdam kennelijk eerder functioneerde dan in de hoofdstad.


Maar in beide gevallen treedt de bestuurder af, na intern partijberaad, op een haastig belegde persconferentie, in plaats van na een debat in de gemeenteraad. Op lokaal niveau is de raad immers het hoogste gezag en de burgers moeten kunnen beoordelen wat de redenen waren van de PvdA respectievelijk van Leefbaar Rotterdam om zich van een wethouder te ontdoen. De cultuur van het openbaar bestuur moet zijn wat het pretendeert te zijn: openbaar.’




‘Oudkerk neemt afscheid van college’

Rob Oudkerk heeft dinsdagmorgen kort afscheid genomen van het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam. Het college zat er enigszins verslagen bij, aldus burgemeester Cohen. Volgens Cohen was de jarenlange samenwerking met Oudkerk in de persoonlijke sfeer altijd voortreffelijk. ,,Zakelijk hadden we onze ups en downs, maar ook in dat opzicht was de samenwerking goed'', zei Cohen. De burgemeester meent dat de affaire alleen verliezers kent: ,,Het gemeentebestuur, de media, persoonlijk.'' Ook de politiek is volgens hem een van de verliezers. Cohen noemde Oudkerk een kleurrijk figuur die het politieke debat aanjoeg. De politiek en het bestuur in Amsterdam wordt in het bijzonder getroffen. ,,We raken in een week tijd twee politieke voormannen kwijt. Dat moeten we zien op te vangen'', aldus Cohen. Amsterdam nam vorige week afscheid van wethouder G. Dales. Hij wordt burgemeester in Leeuwarden. Oudkerk zei dinsdag in het college met ontzettend veel plezier wethouder te zijn geweest. Hij vindt het daarom bijzonder jammer dat daar een einde aan moet komen, aldus Cohen. Over de opvolging van Oudkerk wilde hij niets zeggen.


Als burgemeester wist Cohen meer van Oudkerks privé-leven dan tot voor kort publiek bekend was. Volgens Cohen was dat soms lastig, maar heb je daar als burgemeester mee om te gaan. Cohen werd ingelicht over Oudkerks bezoeken aan prostituees, ook op de tippelzone in Amsterdam. De burgemeester gaf hem te kennen dat hij daar weg moest blijven. Ook berispte hij hem voor het bezoeken van pornowebsites via een computer van de gemeente. Volgens Cohen zijn in de media feiten en fictie door elkaar gaan lopen. Hij benadrukte nogmaals dat het beeld van de snuivende wethouder absoluut niet waar is. Parool-columniste Heleen van Royen had geschreven dat Oudkerk met oud en nieuw cocaïne snoof. Bestuurders moeten op heel veel zaken precies zijn, ook op hun privé-zaken en hoe ze dit afschermen. Want als je privé-leven in de openbaarheid komt, is het niet helemaal privé meer, aldus Cohen. Alle kranten berichten uitgebreid.




‘Media versterkten val van Oudkerk’

Als een politicus in opspraak komt, stellen de media opeens hoge eisen aan de persoon. Dan moet hij een soort heilige zijn en nooit iets hebben achtergehouden. Het feit op zich is dan niet zo erg, maar het feit dat hij iets heeft achtergehouden wordt hem of haar kwalijk genomen. Dat stelt P. Vasterman, docent massacommunicatie aan de School voor Journalistiek in Utrecht. Hij promoveert binnenkort op het onderwerp mediahypes. Vasterman vindt dat de media in de val van Oudkerk een zeer belangrijke rol hebben gespeeld, al wil hij niet spreken van een hetze tegen Oudkerk, ,,omdat het geen vooropgezet doel is geweest''. ,,De voorspelling dat hij in de problemen komt, maakt zichzelf altijd waar als de media zich er massaal op storten.''


Er zit naar zijn idee wel iets dubbels in het journalistiek schrijven over het privé-leven van Oudkerk. ,,Normaal gesproken schrijf je niet over het privé-leven van de politicus zolang dat geen gevolgen heeft voor zijn of haar politiek functioneren. Als er wel over wordt geschreven, betekent dat meteen een probleem voor zijn politiek functioneren.'' In deze affaire hebben media elkaar versterkt door telkens met nieuwe feiten te komen. Feiten of uitspraken en beschuldigingen waarvan nog niet vaststaat of ze waar zijn. ,,Daardoor groeide het schandaal en werd het privé-leven van Oudkerk een probleem voor zijn politiek functioneren.'' Politici raken volgens Vasterman steeds sneller in opspraak door berichtgeving in de media. ,,Zie de affaire Peper. Het begint vaak heel klein, maar als dan eenmaal de zaak van de grond is getild, gaan ook werkelijk alle remmen los en wordt de persoon afgebrand. Ook wordt hij nogeens in allerlei andere programma's belachelijk gemaakt. Oudkerk is nog net niet met pek en veren door de stad gejaagd.''


Volgens de mediadeskundige is het de vraag of de gevolgen wel proportioneel zijn. Er moet, vindt Vasterman, een zekere verhouding bestaan tussen de oorspronkelijke feiten waarmee de zaak begint en de gevolgen. ,,Ik vind dat die verhouding zoek is. Het gekke is ook dat hem nu zelfs kwalijk wordt genomen dat hij bij zijn aanstelling geen melding heeft gemaakt van een poging tot chantage, terwijl dat helemaal niet nodig was. Het was uiteindelijk geen zaak en bovendien was hij daarin juist het slachtoffer. Je ziet dat als de media op stoom zijn alles negatief wordt uitgelegd. Dat hij op de Theemsweg kwam wordt dan uiteindelijk de druppel.''


Vasterman vergelijkt de zaak met Fortuyn, van wie bekend was dat hij seksuele contacten had met jongens. De opkomst van de Rotterdammer kreeg volgens hem een positieve draai, waardoor er geen ophef werd gemaakt over zijn seksueel gedrag. ,,Daaraan zie je dat alles afhangt van het stadium waarin de verontwaardiging hangt. Er wordt met twee maten gemeten. Er worden journalistieke thema's gemaakt. Na Peper werden een heleboel politici ter verantwoording geroepen over hun declaratiegedrag. Dat thema is nu voorbij. Waarschijnlijk wordt dat nu de komende weken het privé-gedrag van politici en volgen er vermoedelijk nog wel een paar verhalen over dit thema.''


PvdA-senator en hoogleraar staats- en bestuursrecht E. Jurgens waarschuwt voor fatsoensrakkerij. ,,Dat een wethouder naar de hoeren gaat, tast zijn gezag niet aan. Dat is een privé-zaak. Van crimineel handelen is geen sprake en prostitueebezoek behoort tot onze vrijheden. Het is niet mijn levensstijl, maar als we op alle slakken zout gaan leggen, keren we terug naar een vorm van fatsoensrakkerij van 50 jaar geleden'', zei Jurgens dinsdag voor de VPRO-radio. Jurgens heeft overigens wel begrip voor de afweging van de Amsterdamse PvdA-fractie, gezien de discussie binnen die partij over de tippelzone aan de Theemsweg. Oudkerk heeft zich volgens Jurgens nooit chantabel gemaakt, omdat hij open is geweest over zijn hoerenloperij en de pogingen hem daarmee in Den Haag te chanteren. Dat de affaire zo dramatisch is afgelopen is volgens Jurgens wel Oudkerks eigen schuld. ,,Dat weet je als je dit aan een columnist toevertrouwt.'' (ANP 20/1)


Selectie overige artikelen:

Spits: Column Rob Oudkerk: ‘Amsterdam’

Trouw: Redactioneel: ‘De kat op het spek binden’

Trouw: Hoofddocent Europees recht Sap: ‘Voor politici gelden strengere regels’

Telegraaf: Commentaar: ‘Heibel’

Telegraaf: Column Kees Lunshof: ‘Oudkerks hoogmoed oorzaak van zijn val’

AD: Commentaar: ‘Fatale loslippigheid’

AD: ‘PvdA’ers halen uit naar pers’

AD: Seksclubs: ‘Hypocrisie in zaak Oudkerk’

AD: Heleen van Royen: ‘PvdA heeft Oudkerk laten vallen’

Volkskrant: ‘Bezoek aan Theemsweg werd Oudkerk fataal’

Volkskrant: ‘PvdA-raadslid was prostituee’

Volkskrant: Peter Brusse: ‘Eerlijke ogen, waarom de scheiding tussen openbaar en privé vervaagt’

NRC: ‘Niet anoniem achter de schermen’

Parool: Commentaar: ‘Deze wethouder moest weg’

Parool: Ex-campagneleider PvdA Monasch: ‘Wouter Bos als opvolger’

Parool: ‘Hij zocht de randen viel ervan af’

Parool: ‘De normen voor politici liggen niet vast’

Parool: Enquete: ‘Oudkerk hoefde niet weg’

Vermoorde docent / 'Huidskleur schutter onbelangrijk'

Vermoorde docent / 'Huidskleur schutter onbelangrijk'
door Eveline Brandt
TROUW 2004-01-19

De moord op conrector Hans van Wieren heeft heel weinig met etniciteit, met de Turkse afkomst van Murat D. te maken. ,,De dader had net zo goed een 'blank' kind kunnen zijn'', betoogt de Amerikaans-Nederlandse socioloog Bowen Paulle.



AMSTERDAM - ,,Er is een schietpartij op een school in Duitsland, en níemand begint over de Duitse cultuur als verklaring. Het is ook belachelijk om dat te doen. Het zijn freaks die dit soort daden begaan; kwetsbare jongeren die hulp nodig hebben.''

Bowen Paulle (33) deed jarenlang onderzoek op scholen in The Bronx en in de Bijlmer. Letterlijk participerend onderzoek, want hij werkte er ondertussen ook als leraar. Van 1996 tot '99 'dompelde' hij zich 'onder' in The Bronx, op een echte 'ghetto high school', en van 1999 tot 2002 op een vmbo-school in de Amsterdamse Bijlmer. Hij zag veel verschillen, maar op beide scholen maakte hij 'ontzettend veel uitbarstingen' mee. Paulle: ,,Gemiddeld kun je van de 45 minuten in een lesuur misschien 15 minuten effectief lesgeven. De rest van de tijd ben je bezig met ingrijpen: ga zitten, hou je mond, niet gaan slaan... Leraren en leerlingen beschrijven de sfeer als chaotisch. Duwen, spugen, schelden op de gang. Deze leerlingen maken thuis zeer veel labiele, emotionele situaties mee. En die nemen ze mee de school in.''

,,Mijn punt is: dat heeft heel weinig met huidskleur te maken, en ook heel weinig met de normen en waarden van die kinderen. Leerlingen die expliciet blijk geven van normale, haast burgerlijke normen en waarden -zoals: school is belangrijk, ik wil een goede baan, ik wil niet zwanger raken- kunnen in een opwelling dingen doen die daar niets mee te maken hebben. Zij komen opeens twee weken niet naar school, of dealen coke in het weekend, of gaan met een mes naar de disco. Het is niet helemaal onzin om alles terug te voeren op normen en waarden, maar het is zwaar overbelicht. De reactie van zo'n Balkenende: dat is een buitenstaandersperspectief, van iemand die niet aan den lijve ondervindt wat er aan de hand is.''

Paulle beschrijft bewogen de stress, de angst, de labiliteit van een deel van deze kinderen. ,,Kinderen die emotionele beheersing hebben, tegenover kinderen die dat niet hebben aangeleerd: dát maakt het nu het belangrijkste onderscheid. Niet huidskleur of culturele achtergrond. Waarom praten we niet over kinderen die emotioneel stabiel zijn, tegenover kinderen die labiel zijn? Ook miljoenen zogenenaamd 'blanke' Amerikaanse kinderen zijn helemaal de weg kwijt.''

Waarom dit iets vrij recents is, dat we een paar decennia geleden zoveel minder zagen? Paulle: ,,Omdat er toen veel meer sociale controle was. Het onderling verkeer was veel beter geregeld, ook op de Antillen, in Marokko, ook in de achterstandswijken van Amerika. Er was meer sociale voorspelbaarheid en regelmaat -in de wijken, in de gezinnen thuis. Veel minder kinderen werden blootgesteld aan chaos. 'Je mag geen geweld gebruiken, school is belangrijk' -dat hebben kinderen altijd gehoord, en dat horen ze nu ook. Maar de sociale relaties zijn nu veel chaotischer. Kinderen internaliseren dat en gedragen zich ernaar.''

,,Neem nou Murat D. Hoe dúrven mensen -politici, sociologen- direct na de moord over de Turkse achtergrond van die jongen te praten? Ze wisten nog niets van zijn leven. Het gaat erom hoeveel chaos en onvoorspelbaarheid zich heeft voorgedaan in het leven van zo'n jongen, misschien al 17 jaar lang, maar vooral in de maanden voor de schietpartij. Welke 'blanke' jongen uit Alabama of Enschede zou normaal reageren op 17 jaar chaos en een vader die voor de tweede keer in de bak zit?''

,,Ik weet ook niks van Murat, maar ik denk bij zo'n daad allereerst aan een jongen die totaal de weg kwijt is, een kwetsbaar kind, wellicht getraumatiseerd. Het kan zijn dat hij is mishandeld; dat hem nooit enige emotionele zelfdiscipline is bijgebracht; dat hij is blootgesteld aan chaos in het gezin. Dat is voor mij veel belangrijker dan etnische identiteit.''

,,Hoe scholen daarmee moeten omgaan? Dat is het pijnlijke punt van deze discussie. We moeten durven praten over oplossingen die sommige mensen meteen aan internaten doen denken. Zoals een beloningssysteem op school, maar ook een sanctiesysteem dat werkt. Want als de zelfdiscipline en de zelfcontrole niet door de ouders worden aangeleerd -en laten we reëel zijn, in veel achterstandswijken doen ouders dit niet- moeten we die van buitenaf opleggen. Ik wil kinderen die al kwetsbaar zijn niet straffen. Maar als je de chaos in hun leven op school laat doorgaan, straf je ze nog meer. We moeten veel meer sociale controle gaan uitoefenen. En accepteren dat discipline geen vies woord is. Dat soort dingen hebben we nu weer nodig; die hebben in het verleden ook veel houvast geboden.''

Interne communicatie vraagt om meer hedendaagse benadering

Ondertitel: Mobiliseer de berustende massa

Bij veranderingen in organisaties is het veelal zo dat 'enkelen' lang nadenken over wat er moet gebeuren en dat vervolgens aan 'velen' vertellen, in de hoop dat zij volgzaam reageren. Dat is echter een paradigma dat in de huidige tijd geen recht meer doet aan de kwaliteiten van veel medewerkers. Het wordt tijd dat we dat onder ogen zien. Vijf sociaal-maatschappelijke ontwikkelingen hebben namelijk een sterke invloed gekregen op mensen in organisaties. Die ontwikkelingen beïnvloeden de manier waarop medewerkers reageren op hiërarchie en verandering. Daarom is het nodig veranderingen op een andere manier vorm te geven én er intern anders over te communiceren: minder voorlichting, meer dialoog.

Vandaag de dag zien we vijf ingrijpende ontwikkelingen, die ervoor zorgen dat mensen anders reageren op leiding en verandering dan voorheen. In de eerste plaats maken mensen zich door ontkerkelijking en secularisering steeds meer los van collectieve waarden en normen. "We maken zelf wel uit wat goed en slecht is, en wat hoort en niet hoort." In organisaties is dat niet anders. Neem het parool 'de neuzen moeten in één richting'. Dat is inmiddels een kansloze weg gebleken. Het lukt niet om iedereen hetzelfde te laten denken. Medewerkers zijn autonome denkers geworden.
De tweede ontwikkeling is onze assertievere levensstijl. We zijn getransformeerd van een zogeheten 'bevelshuishouding' naar een 'onderhandelingshuishouding'. Op allerlei terreinen, in de zorg, de sport, het onderwijs en de politie wordt autoriteit niet meer alom erkend. We komen op voor onze belangen en macht roept allergie op. Ook in organisaties is leiderschap niet vanzelfsprekend. Leidinggevenden hebben te maken met medewerkers die op scherpe wijze hun mening kenbaar maken. Maar tegelijkertijd creëren we dat door ons opvoedings- en onderwijssysteem, waarin zelfredzaamheid, eigen oordeelsvorming en mondigheid belangrijke competenties zijn.
Daarbij speelt de derde ontwikkeling mee: het hogere opleidingspeil. Ruim een kwart van onze (werkende) bevolking heeft tegenwoordig een HBO-opleiding of hoger. Die hogere opleiding maakt mensen zelfbewuster en zelfverzekerder. De vierde ontwikkeling is de enorme toename van informatie die we 'consumeren'. Televisie en internet zijn belangrijke informatiedragers geworden. We weten razendsnel wat er zich in de wereld afspeelt en kunnen over allerlei thema's snel informatie vinden. De snelle beschikbaarheid van informatie in de samenleving, staat op gespannen voet met de gereguleerde en relatief gesloten informatiecultuur in veel organisaties.
De vijfde ontwikkeling tenslotte is onze steeds complexere samenleving. Ook in organisaties is het niet goed meer mogelijk om als bestuurder kennis te hebben van het gehele bedrijfsproces. Bestuurders leiden organisaties op anonieme kengetallen, maar weten veelal niet wat er echt gaande is. Het is voor velen van hen ontluisterend een dag mee te lopen op de werkvloer. De kloof met de werkers wordt steeds groter en het succes van veranderingen komt onder druk te staan.

Bedrijvig, bedreigd en berustend
Deze vijf samenhangende ontwikkelingen zorgen ervoor dat medewerkers zich hebben kunnen ontwikkelen en verschillend reageren op hun 'bazen' en op veranderingen in hun organisatie. Deze reacties sluiten aan bij wat Van den Brink (2002) in de samenleving ontwaart: De bedrijvige werker is de hoogopgeleide, pro-actieve collega die in veel projecten en veranderingen een sleutelrol speelt. Hij is mondig, goed geïnformeerd, ziet de noodzaak van veranderingen in en draagt er veelal actief aan bij ('het zijn steeds dezelfde mensen'). Het is de vleesgeworden interne ondernemer die goed uit de voeten kan met ICT en innovaties.
Daar tegenover staat de bedreigde werker. De collega voor wie de veranderingen en (technologische) ontwikkelingen eerder een bedreiging dan een kans vormen. Hij voelt zich slachtoffer omdat hij bijvoorbeeld ander werk moet doen. Veelal zijn het de lager opgeleiden, die in het verleden louter negatieve ervaringen hebben opgedaan met positief voorgespiegelde veranderingen. Zij merken dus vooral de nadelen van de moderne dynamiek, omdat ze er doorgaans op achteruit gaan. Ze voelen zich in hun zorgen miskend en zijn ontmoedigd afgehaakt. Als ze de mogelijkheid hadden, zouden ze de organisatie wellicht verlaten.
Tenslotte is er de grootste groep, de berustende werkers. Die collega's wachten af wat er gaat gebeuren. Ze doen gewoon hun werk (negen tot vijf) en denken: 'Het waait wel weer over' en 'we zien wel'. Ze zijn ook teleurgesteld in het effect van veranderingen, vinden dat hun mening er weinig of niet toe doet en hebben soms hun primaire oriëntatie buiten het werk gevonden (hobby's). Overigens is de berustende werker (in tegenstelling tot de 'afgehaakte', bedreigde werker) een loyale, zich conformerende collega. We noemen hem ook de zwijgende, soms wat zeurende meerderheid.

Wat hebben die reacties voor gevolgen voor organisaties? Veel veranderingen worden nog steeds op een ontwerp-achtige manier vormgegeven: 'enkelen' denken (lang) na over wat er moet veranderen en vertellen of 'verkopen' dat vervolgens aan 'velen'. De inbreng van die 'velen' wordt daarbij op zijn minst veronachtzaamd. Dat dat niet zonder gevolgen blijft, blijkt uit onderzoek van Jaap Boonstra (2000). Hij ontdekte dat in 70% van de veranderingen het oorspronkelijke doel niet gerealiseerd wordt. Veelal ontrolden deze veranderingen zich via een blauwdruk. In 30% van de veranderingen die wel redelijk succesvol waren, bleek er significant meer aandacht te zijn voor het proces, participatie, draagvlak en communicatie. Die participatie en communicatie sluiten goed aan bij de huidige ontwikkelingen en de reacties daarop van de moderne medewerker.

Getoeter
De aandacht voor participatie en communicatie in veranderingen licht ik er graag uit. Met name interne communicatie lijkt als vakgebied de laatste jaren in belangstelling te groeien. Veel interne communicatie werd en wordt (!) nog ingevuld op een 'His Master's Voice-achtige' wijze: de voorlichter of bedrijfsjournalist vertelde wat de leiding vond of wilde. Communicatie was eigenlijk informatie. Er werden reguliere en speciale nieuwsbrieven uitgegeven en periodiek verscheen het personeelsblad met achtergrondinformatie, ondersteund door de drie P's: Petjes, Posters en Prikborden. Communicatie ging over de verandering. We zien echter in toenemende mate teleurstelling bij de 'bazen' en bij de voorlichters zelf: de effecten van hun interne getoeter laten te wensen over. Medewerkers blijken, ondanks al die middelen en boodschappen, toch onvoldoende op de hoogte van relevante zaken en ze handelen niet zoals werd gehoopt. De verklaring ligt naar mijn idee bij bovenstaande maatschappelijke ontwikkelingen.

De teleurstelling over de effecten leidt ertoe dat communicatiedeskundigen steeds vaker zoeken naar andere manieren om te communiceren. Opvallend is daarbij de beweging van eenzijdige voorlichting naar meer tweezijdige vormen van communicatie, daarbij geholpen door de rijke mogelijkheden van ICT. Waar de informator zweert bij een communicatieplan (of was het eigenlijk een informatieplan?) ligt de uitdaging van de communicator dan ook in het zoeken naar communicatiemomenten. Naast informeren moeten daarin dialoog en draagvlak centraal komen te staan. Het gaat dus niet alleen meer om communicatie over de verandering, maar het wordt communicatie verweven in verandering. Wat doet ie dan? Hij creëert mijlpalen als communicatiemomenten in het veranderingsproces. Daarin brengt hij medewerkers in homogene en/of juist heterogene groepen bijeen en laat hen kennis, ervaringen en belevingen delen. Samen bouwt men zo een gedeeld referentiekader. Er wordt daarbij bijvoorbeeld gewerkt met werkconferenties, groepsgesprekken en intranetdiscussies. Niet de middelen, maar de mensen (en hun opvattingen) komen centraal te staan. Het zet de interne communicator daarmee in een meer procesondersteunende rol. In plaats van voorlichter is hij of zij dan (eveneens) coach, facilitator of regisseur van een communicatieve verandering. Daar ligt zijn uitdaging.

Wat gebeurt er dan op zulke communicatiemomenten? Veelal ligt het WAT vast (de richting, het doel en de randvoorwaarden) en worden medewerkers uitgenodigd samen na te denken over het HOE, de invulling van de verandering. In dergelijke situaties geven de leidinggevenden effectief sturing aan de verandering, door aan te geven wat 'onderhandelbaar' is en wat niet. Zij kiezen dan bij voorkeur een uitnodigende houding, hebben minder bemoeienis met het HOE (de uitvoering) maar leggen meer focus op het proces van de verandering. Dat is niet gemakkelijk: de stap van louter informeren naar samen communiceren gaat niet vanzelf goed. Leidinggevenden moeten allereerst hun eigen voorgebakken oplossing durven loslaten en vervolgens inspraak toestaan en de discussie kunnen faciliteren om uiteindelijk wel hun verantwoordelijkheid te nemen en de knoop door te hakken. Zoals Freddy Heineken ooit zei: "Inspraak is prima, maar ik doe de uitspraak." Ondersteuning van de leidinggevenden in dit proces is hierbij van groot belang, bijvoorbeeld door een coach. Maar ook moeten er mogelijkheden gefaciliteerd worden, om kennis binnen en tussen teams uit te wisselen. Dat kan door het opzetten van intervisiegroepen, waardoor collega's op een gestructureerde manier leren van elkaars ervaringen. In de literatuur over interne communicatie komt op deze zaken dan ook meer en meer het accent te liggen (Reijnders, 2002).

Bouwen aan vertrouwen
De hierboven beschreven aanpak van veranderingen en communicatie sluit aan bij de vijf ontwikkelingen in onze samenleving. Ze doet een beroep op de verantwoordelijkheid van medewerkers. In plaats van te berusten, kunnen zij een actieve inbreng leveren, binnen vooraf gestelde randvoorwaarden. Het (snel) zichtbaar maken van deze inbreng en er ook wat mee doen (of gemotiveerd aangeven waarom niet) vergroot dan langzaam het vertrouwen in zichzelf en de bedrijfsleiding. Dat kan ertoe leiden dat een groter deel van de berustende werkers stap voor stap meer bedrijvige werkers worden. Wat levert zo'n 'communicatieve verandering' op? Naast gemotiveerdere medewerkers en een gedragen besluit, zal het bijdragen aan een meer innovatieve onderneming en het effectiever realiseren van de gestelde doelen. Maar dit lukt alleen als het management en de medewerkers zich conformeren aan een uitkomst die mogelijk anders is dan men in eerste instantie had voorzien. Vooraf moet duidelijk zijn dat nooit beide partijen 100% zijn zin kan krijgen.

Voor de goede orde: dit artikel is niet bedoeld als een pleidooi voor de democratische organisatie. We hebben en houden een compacte groep mensen die verantwoordelijk is voor sturing en richting. Mensen die ervoor betaald worden risico's te nemen, doordat ze gemotiveerd keuzes durven maken en als dat nodig is stevigheid en doortastendheid kunnen betrachten. En als ze dit niet kunnen, willen of durven, dan moeten ze daarbij ondersteund worden, of ze moeten terugtreden. Het zou prachtig zijn als we in onze organisaties de (grote groep) berustende medewerkers in beweging krijgen. Dat lukt naar mijn idee alleen als het management aansluit bij de moderne mens en de ontwikkelingen in onze samenleving. Concreet betekent dat het vergroten van de inbreng van zelfbewuste, mondige medewerkers, waarna de leiding daadkrachtige besluitvaardigheid toont. We verheffen daarbij de zorgen van de bedreigde collega's in ieder geval tot thema om hun vertrouwen te herwinnen. Het is tijd voor een meer hedendaagse manier van communiceren: minder getoeter, meer dialoog.